Een schilder annex naamgenoot van een Pink Floyd-lid, een drummer van een bekende band, Paul Saunders himself en de bassist van The Royal We. Een interessante combinatie, met een al even interessant debuut. Helaas kan de plaat niet helemaal overtuigen.
Hoe zou het eigenlijk zijn met Franz Ferdinand? Niet de Oostenrijke aartshertog. Die werd immers in de zomer van 1914 vermoord en aldus valt er van die kant niet veel meer te verwachten. Wat de andere Franz Ferdinand betreft, het fijne Schotse rockgroepje dat bijna exact vier jaar geleden met een heerlijke debuutplaat de boel op stelten kwam zetten, daarvan is helaas minder duidelijk wat er van verwacht kan worden. Na een gesmaakte, maar inhoudelijk minder sterke opvolger van dat debuut en een hoge aanwezigheidsgraad op concertpodia allerhande, werd het plots verdacht stil rond wat even het hipste gezelschap op aarde was.
En dat is het moment waarop de geruchtenmolen begint te draaien. Franz Ferdinand zou het voor bekeken houden. Of toch weer niet. Er zouden alleen maar singles en ep’s gemaakt worden, geen albums. Tot er plots wél sprake is van een derde plaat, maar die zou een metamorfose à la Joy Division/New Order inhouden Op muzikaal gebied dan toch, volgens de laatste berichten heeft niemand van het viertal intentie zich te verhangen.
Om de verwarring en onduidelijkheid op de spits te drijven, is er nu Correcto, met in de rangen Franz Ferdinand drummer Paul Thomson. Volgens — alweer — de geruchten, zou de ene band de andere niet in de weg staan. We zullen, zoals de blinde zei, wel zien. Vooreerst is er deze plaat en dat is een old skool rock-’n-rollercoaster geworden, zij het met enkele serieuze constructiefouten.
Al zijn de eerste drie nummers wél raak: openingsduo "Inuit" en vooral "Do It Better" zijn to the point, maar bevatten nog behoorlijk wat echo’s van Thomson’s andere band. Vanaf single "Joni" vindt Correcto echter zijn eigen geluid en spat nasale, uitermate Britse pubrock uit de boxen.
Denk daarbij aan The Fall, Modern Lovers en véél Kinks. Want net als die laatste band heeft Correcto een catchy, up-tempo gezicht, maar is er evengoed een ingetogen kant waarbij een zowel verlegen als verliefde schooljongen zijn gezicht toont. "Fuck you, but mostly I love you" klinkt het bijna ontroerend in "Walking To Town", dat samen met "Save Your Sorrow" dienst doet als het "mannen-hebben-ook-emoties"-moment van de plaat.
Meer dan aanvullers zijn die twee songs helaas niet. De kracht van Correcto zit ’m in nummers als "Here It Comes" dat een antwoord lijkt te zijn op labelgenoten Arctic Monkeys en de korte wervelstorm "No One Under 30", die refereert aan de rauwheid van The Undertones en de snerpende stem van Johnny Rotten, vermengd met Millionaire-achtige synthesizeruithalen.
Helaas wordt die denderende rock-’n-rolltrein niet gaande gehouden en bouwt Correcto langzaam maar zeker het tempo af tot het bij afsluiter "When You Get Away From Me" zowat het nulpunt bereikt. Op zich zijn al die rustige nummers lang niet slecht te noemen — zo raakt "Something Or Nothing" ons absoluut in de ziel — , maar ze lijken begeleid door een nonchalant schouderophalen dat totaal willekeurig over de plaat is uitgestrooid. Daardoor is Correcto een debuut zonder flow, een speelbal op de golven van de grilligheid van zijn makers. Wat een klepper van een debuut had kunnen worden, is uiteindelijk niet meer dan gewoon oké en maakt dat we alsnog onze hoop op die derde Franz Ferdinand moeten zetten.
