De gemiddelde Belg drinkt twee kopjes koffie per dag, eet te veel suiker en staat tien uren per week in de file. Hij maakt ’s ochtends een lunchpakket klaar om mee te nemen naar het werk en gebruikt slechts twee tubes tandpasta per jaar. Morcheeba heeft zijn nieuwe album Dive Deep perfect op maat van die kleurloze medeburger gemaakt.
"Nick Drake produced by the Wu-Tang Clan’s The RZA", zo omschrijft producer Ross Godfrey de nieuwe plaat van zijn groep Morcheeba. Helaas dekt die vlag de lading niet. Hiervoor mist het album originaliteit en vooral kwaliteit. Niet dat we nog veel geloof hechten aan Godfreys promotalk; voorganger The Antidote moest zowel Sonic Youth als My Bloody Valentine doen vergeten, terwijl het één van de meest onbezielde platen van 2005 werd. De realiteit is confronterend: na het wegvallen van zangeres Skye is de groep met de moed der wanhoop op zoek naar een nieuwe identiteit.
Die heeft het op Dive Deep nog steeds niet gevonden. In plaats van te kiezen voor één stem, trommelden de broertjes Godfrey ditmaal een handvol gastvocalisten op. En als die al ergens in uitblinken, is het in middelmatigheid. Ze missen de persoonlijkheid om de al niet bijster inventieve muziek een eigen gezicht te geven. Zo klinkt nieuwkomer Manda als een Disney-versie van Emiliana Torrini en weten ook de andere gasten geen blijvende indruk na te laten. Nochtans werkte Morcheeba in het verleden al samen met onder meer Kurt Wagner en rapper Slick Rick, die wél hun eigen stempel op het geluid van de groep drukten. Enig lichtpunt op Dive Deep is de singer-songwriter Thomas Dybdahl. De Noor verrijkt "Riverbed" en vooral "Washed Away" met zijn doordringende stemgeluid. Helaas hebben we dan al een rist wannabe-popidolen moeten doorstaan.
Ook de muzikale aankleding van de nummers mist scherpte en inspiratie. Conventionele triphop en lounge zijn passé. De tijd dat Morcheeba met sprankelende lentesongs het meest verfrissende triphop-snoepje was, ligt achter ons. Vandaag geraak je niet meer weg met het herkauwen van de basisingrediënten uit de jaren negentig. Eentonige bassen en dito zangpartijen leiden tot doorsnee muziek, en er zit duidelijk sleet op de formule: "mediocrity is the result of a lazy dreamer". De inspiratie ontbreekt en de dynamiek is ver te zoeken.
De enige plek waar de plaat inspirerend kan werken, is de slaapkamer. Want, niet te vergeten: de gemiddelde Belg heeft 106 keer seks per jaar. Tenzij u de leren zweepjes en de handboeien verkiest op de tonen van Peaches of Primal Scream, garanderen wij u sensuele bedmomenten met "Washed Away", "Blue Chair" en het instrumentale "Hemphasis" op de achtergrond. Een festivalweide in vuur en vlam zetten, zal Morcheeba met Dive Deep echter niet meer lukken.
Na het vertrek van de enigmatische zangeres Skye lijkt de magie nu volledig uit Morcheeba verdwenen. Dive Deep is een karakterloos album dat de branie en de bezieling mist om boven de grijze middelmaat uit te stijgen. Het is een compromisplaat voor een groot publiek die op geen enkel moment iets toevoegt aan het oeuvre van de Britse groep. Hopelijk zorgen de broers Godfrey de volgende keer voor een boeiendere cast en wat meer opwindende passages om zo opnieuw een fascinerend werk af te leveren waar ook de meerwaardezoeker iets aan heeft.
Morcheeba stelt Dive Deep op 12 mei voor in het Koninklijk Circus, tijdens Les Nuits Botanique.
