Huisvlijt is niet langer synoniem voor macramé of bloemschikken. In deze moderne tijden kunnen jongens en meisjes thuis ook gewoon plaatjes opnemen. Vraag het maar aan Stijn. Of aan Silje Nes.
Even rondkijken in de woonkamer, moet Nes gedacht hebben. Vervolgens duikt ze een koekjesdoos op uit de keuken, licht een oude schrijfmachine uit het bureau van haar vader en gaat artisanaal aan de slag. Alles wat geluid kan maken, is een potentieel instrument in de handen van de Noorse. Met een plonkje hier en een fwietje daar knipt en plakt ze vervolgens de geluidjes aan elkaar. Soms levert dat gelaagde én geslaagde miniatuurtjes op, af en toe ook (interessante) mislukkingen.
Instrumentale knutselmuziekjes als "Shapes, Electric" en "Long Shadows Left Around" horen duidelijk tot de tweede categorie: hoe de losse elementen ook proberen, ze slagen er niet in tot één geheel samen te smelten. Eén keer lukt het wel, op het mijmerende "Magnetic Moments Of Spinning Objects", dat zijn titel niet gestolen heeft.
Het minst oorspronkelijke instrument dat de doe-het-zelfster tot haar beschikking heeft, is helaas haar stem. Vaak lijkt het alsof Ames Room al te dunne muren heeft en Nes de buren vooral niet op zenuwen wil werken. Ons daarentegen! Haar krachteloze, ijle gefluister fladdert dan als een stervende ijsvogel over de frêle klanktapijten en dat is vooral in "Recurring Dream", dat het meest op een echte (pop)song lijkt, echt jammer. Ook "Melt" gaat ten onder aan het gevoel dat je Nes eens flink door elkaar wilt schudden, in de hoop dat ze eindelijk één keer haar klep openzet. Maar neen, ze kwezelt rustig verder over de fluitjes en de belletjes van "Escape". Soms lijkt het Björk op valium wel.
Catalogeren we dit dus maar meteen als een slechte plaat? Absoluut niet, maar zoals het met voornoemd geneesmiddel is: je moet ze op het juiste moment en in matige doses consumeren. "No Bird Can" nemen we bijvoorbeeld graag mee op onze wekelijkse winterwandeling (maar moet de rest van de week in het fietshok slapen) en ook de op vrolijke klokkenspelklanken rondhuppelende monstertjes in "Over All" drukken we met plezier aan de borst.
Van "Drown" en "Dizzy Street" zijn we zelfs gaan houden: hier vallen alle geluidjes netjes in de plooi genaamd ’melodie’ en ontwijkt de stem handig het voortdurend op de loer liggende spook van de monotonie. Ook "Bright Night Morning" bloeit na verloop van tijd open als de vleugels van een pasgeboren vlinder; beeldspraak die Silje Nes, getuige haar teksten, wellicht best kan appreciëren.
De verwijzingen naar geografisch gelijkgezinden als Mùm en Sigur Rós zullen bij het beoordelen van deze cd niet van de lucht zijn, maar eigenlijk is Silje Nes gewoon het verre nichtje van Thom Yorke. Het is dus verre van onaangenaam toeven in Ames Room, zij het eerder om een tijdje te logeren dan om echt in te wonen.
