In 1962 bracht de Spaanse surrealist en cineast Luis Buñuel El Angel Exterminador uit. In deze film slaagt een gezelschap uit de betere kringen er om onverklaarbare redenen maar niet in een feestje te verlaten. In de dagen die daarop volgen, brokkelt het burgerlijke laagje van de personages steeds verder af.
Het is aan de kijker zelf om — wars van alle studies en besprekingen — te beslissen wat Buñuel beoogde met El Angel Exterminador. Is deze film een satirische aanklacht tegen de burgerij of veeleer een expressie van Buñuels vreemde gevoel voor humor en zin voor het fantastische? De Spaanse cineast laat de keuze alvast over aan de kijker. Een vergelijkbaar effect treedt op bij het beluisteren van Exterminating Angel: het is aan de luisteraar zelf om uit te maken wat hij exact wenst te horen in het album.
Exterminating Angel is het resultaat van een opmerkelijke samenwerking tussen Lichens en Cloudland Canyon. Net als de albums van Birchville Cat Motel en Fear Falls Burning, bestaat deze plaat uit één lange track. De heren houden het deze keer wel bij een doenbare dertig minuten. Bovendien bestaat het nummer niet uit één uitgesponnen partij: het is veeleer een mozaïek van klanken, ideeën en sferen waarin afwisselend Lichens en Cloudland Canyon aan het woord komen.
Het is, hoogstwaarschijnlijk, Lichens die het verhaal mag openen. De eerste vier à vijf minuten behoren duidelijk aan hem toe. Cloudland Canyon eigent zich dan weer de laatste acht minuten van het album toe. Hij sluit af met een op keyboards steunende soundscape die duidelijk schatplichtig is aan de jaren tachtig, maar net zo goed afgelopen week opgenomen had kunnen worden. Tussen de solo’s van Lichens en Cloudland Canyon door wordt het evenwel pas echt interessant: beide artiesten treden elkaar tegemoet op het niemandsland dat hen normaliter scheidt.
De eerste voorzichtige toenadering vindt plaats rond de vijfde minuut. Lichens’ bezwerende gitaarspel krijgt op dat moment ondersteuning van een pulserende baslijn en voorts vermengen ondefinieerbare klanken zich met de sowieso al etherisch/duistere inslag van het nummer. De overgang verloopt zo vlekkeloos en onopvallend, dat het pas rond de elfde minuut duidelijk wordt dat er meer aan de hand is.
Want hoewel bij de zevende minuut onder meer duidelijk bellengeklater te ontwaren is en bovendien een vreemde vorm van strijkers hun plaats opeisen, valt het doek pas rond minuut twaalf. Het eerste deel is afgesloten en een nieuw, donkerder pad wordt ingeslagen. De bel die als doodsklok voor de eerste partij geldt, luidt tevens een nieuw leven in. Dit leven klinkt echter niet hoopvol, maar veeleer duister en verlaten. Het zijn tergend lange en meeslepende klanken die zich aanbieden, en die zich vervolgens als kiezelstenen tegen elkaar aanschurken in een poging de andere te verzwelgen.
Gelukkig is het een kortstondige strijd: rond de zestiende minuut is een hartslag te horen en vanaf dan wint de psychedelische elektronica langzaam maar zeker aan terrein. Het idee een donker woud ten langen leste te verlaten, klinkt niet eens zo bizar meer. Ondanks een groter wordende hoop op verlossing, valt de hakbijl finaal dan toch. De duisternis wint de strijd en slokt alles op. Vervolgens mag Cloudland Canyons electrovariant het nummer naar zijn finale bestemming begeleiden.
Exterminating Angel is een vreemde plaat en een nog vreemder nummer. Binnen het bestek van één — toegegeven, lange — song slagen Lichens en Cloudland Canyon er niet alleen in elk hun eigen stempel op het nummer te drukken, maar laten ze ook horen hoe een samensmelting van hen beiden klinkt. Dat geen enkel element binnen het geheel klinkt alsof het bij de haren werd gevat en in het nummer werd gesleurd, maakt de plaat helemaal af.
