De Britse Andria Degens lijkt eindelijk voldoende overtuigd te zijn van haar eigen kunnen om een volwaardige plaat op een behoorlijk grote oplage uit te brengen. Mercy Oceans is dan ook een flinke stap vooruit in vergelijking met de bij momenten te vlakke e.p. Cloudburst.
Terwijl haar labelbaas en collega David Tibet (Current 93) aan de lopende band albums en reissues uitbrengt, doet Degens het allemaal wat rustiger aan. In de voorbije acht jaar heeft ze welgeteld twee albums en twee e.p.’s uitgebracht waarbij op de eerste e.p. dan ook nog alleen maar live-uitvoeringen van bestaande nummers te horen vielen. Gehaast is Pantaleimon dus allesbehalve en dat valt duidelijk uit de muziek af te leiden.
De zachte Britse folk van de vorige platen wordt hernomen, en ook al krijgt ze in verschillende nummers ondersteuning van Baby Dee, Isobel Campbell en Keith Wood, toch zijn het nog steeds haar zachte stem en gitaarspel die bepalend zijn. Mercy Oceans dreigt door zijn stille aanpak echter meer dan eens tussen de plooien te vallen. Initieel klinkt de plaat dan ook als één lange track met minimale variaties en tot op zekere hoogte is het ook zo.
Wie echter het nodige geduld aan de dag legt en de nummers met de nodige omzichtigheid weet te benaderen, merkt een pracht en kleurenpalet op die eerst onzichtbaar waren. Neem nu het wondermooie “Born Into You” dat naar de normen van het album rijkelijk voorzien is van instrumenten maar toch verstild weet te klinken. Het vloeiende harpspel van Baby Dee legt zich boven de (gitaar)drones te rusten en weet zich niet verstoord door de meeslepende cellopartijen.
In “Raw Heart” en “Under The Water” komt zij haar ingenieuze harpspel nogmaals tonen, het zijn twee songs van eenzelfde stamvader: melancholisch, tijdloos en onvatbaar. “At Dawn”, dat zij aan zij staat met “Born Into You”, vormt het tweede hoogtepunt van de plaat. De ijle stem van Degens wordt ditmaal gekoppeld aan een warm klinkende gitaar en mandola.
Van een heel andere orde is het kale “All The Birds”. Elke ademtocht lijkt wel overdacht te zijn. Ook “I Am” blinkt uit in minimalisme, het dronende en repetitieve karakter stuurt het nummer evenwel een heel andere richting uit dan men zou vermoeden. Er zit een zekere uitgelatenheid in de song, ook al etaleert die zich niet schaamteloos. Maar niet elk nummer blijft op zichzelf staan, zo is de samenwerking met Isobel Campbell in “High Star” weliswaar mooi maar ook zo voorbij.
Dan heeft “We Love” meer te bieden, hier hebben Campbell en Degens elkaar gevonden. Twee nimfen uit een ander tijdperk bezingen samen de pracht van de liefde. De link met Campbells Milkwhite Sheets ligt voor de hand. Met “The Sun Came Out” en “Storm And Thunder” wordt die gelijkenis nog eens herhaald, de nummers bieden zich immers als onvervalste folk aan, zelfs al heeft Pantaleimon dan een vervreemdend karakter.
Met Mercy Oceans debuteert Pantaleimon eindelijk bij het grote publiek. Haar (avant) folk ontbeert de instant appeal die pakweg Alela Diane heeft, maar is niet zonder verdienste. Voorlopig lijkt ze nog niet voldoende haar eigen sterktes te kennen en schieten te weinig songs eruit, maar als geheel is Mercy Oceans een meer dan verdienstelijk album dat het vooral in de rustigere latere uurtjes uitstekend doet.
