Dat er met het coveren van Meat Puppets pluimen te verdienen vallen, moet u ongetwijfeld niet meer worden verteld. Boy Ler startte tien jaar geleden met het vertolken van nummers van Minutemen en Meat Puppets, maar heeft ondertussen al lang een eigen geluid gevonden. Hier met dat kippenvel!
Want in tegenstelling tot wat de ietwat onnozele groepsnaam laat vermoeden, is het Boy Ler op Lord Palf menens. De plaat straalt een donkerte uit die de adem afsnijdt en ervoor zorgt dat je onwillekeurig over je schouder kijkt, zoekend naar de oorzaak van dat gevoel van onbehagen. Die sfeer wordt gecreëerd vanaf het eerste nummer, het als intro fungerende "The Captain", en helemaal uitgepuurd in de volgende minuten. Zo bevindt "Solaris" zich op gelijke hoogte met het sterkste werk van The Twilight Singers. Een meeslepende pianomelodie wordt overgoten met een jankende gitaar en wanneer de grafstem van Daniel Papen weerklinkt, lopen de rillingen geheid over je rug.
Dat de band de reputatie heeft ontzettend lange repetities te houden — zeven uur lang is geen uitzondering — maakt dat het viertal beangstigend goed op elkaar ingespeeld is zodat op Lord Palf de technische perfectie zowat gehaald wordt. Dat doet echter geen afbreuk aan de intensiteit waarin de negen nummers op deze tweede langspeler baden, integendeel. Het melancholische orgel en de aangrijpende backings in "First Beat Of The Day" geven de indruk dat we met een verloren gewaande parel van Nick Cave te maken hebben en ook in "Enduring Freedom" vallen echo’s van Cave’s dramatiek te ontwaren.
Maar evengoed heeft Boy Ler een kant die een tikje frivoler is. Net zoals Gerry Rafferty’s "Baker Street", een door sommige agenten van de gevreesde smaakpolitie als fout bestempelde klassieker, maakt Boy Ler op het gepaste moment gebruik van een saxofoon om de muziek van een geut sexappeal te voorzien: zoals de titel al laat uitschijnen, is "Debbie Does Dallas" de meest — excusez le mot — geile track van Lord Palf. Desalniettemin heeft het nummer amper concurrentie en kan de rest veeleer het fraaiere etiket ’romantisch’ worden opgekleefd. Maar een gezonde dosis smeerlapperij is uiteraard nooit weg.
Al was het maar als tegengewicht voor de zwaarmoedigheid van de romantiek. "One Of King’s Best" heeft de zwaarte van een molensteen die met een touw rond de hals van de luisteraar gehangen is en hem meesleept naar de diepten van het bestaan. Op die manier komt ook Sophia in beeld en is er alleen nog de inwendige remming die ons tegenhoudt om het viertal hartstochtelijk aan de borst te drukken, zoals Boy Ler in "Requiem For Zabel" zelf doet met het onlangs opgedoekte Zabel Muziek.
Maar ook die weerstand houdt het waarschijnlijk niet lang vol. Als de band met zijn volgende langspeler opnieuw zo’n stap vooruit zet als ze deden sinds debuut Friendly Fire From The Midnight Flanger, dan zijn we van een ding helemaal zeker: Boy Ler is het beste dat de Nederlandse rockmuziek overkomen is sinds de eeuwwisseling. Niet dat de concurrentie moordend kan worden genoemd, maar toch: hier kunnen weinig andere bands aan tippen.
