Nog maar een half jaar geleden stelde Billy Childish met Punk Rock At The British Legion Hall zijn nieuwste groep The Musicians Of The British Empire voor. Veel rust heeft hij zichzelf in de tussentijd niet gegund: in het kerstfeest zag hij alweer een nieuwe gelegenheid om een plaat uit te brengen.
Billy Childish wordt wel eens de koning van de garagerock genoemd. Dat is niet helemaal correct, want hij is eigenlijk eerder de koning van de garagepop. Dat maakte hij deze zomer nog maar eens duidelijk met het veelhoekige Punk Rock At The British Legion Hall. Christmas 1979 kan zijn koningstitel alleen maar bevestigen: het album is naast een kerstplaat namelijk ook een nog pittigere popplaat dan zijn voorganger.
Met het openingsnummer "Santa Claus" laat Childish er in ieder geval geen gras over groeien. Het nummer begint met een klein meisje dat aan de kerstman vraagt of het mogelijk is om samen met haar favoriete band The Sonics een kerstliedje te zingen, waarop de kerstman haar helaas teleur moet stellen en als alternatief The Musicians Of The British Empire voorstelt. Wat volgt, is één van Childish’ vettigste nummers ooit, en daar heeft Nurse Julie — die klinkt alsof ze voor de eerste keer een orgasme heeft — geen geringe rol in. Het nummer is niet toevallig een cover van The Sonics.
De song is niet de enige cover: met "Comanche" prijkt er ook een nummer van rock-’n-roll-legende Link Wray op het album, en met "A Quick One" eentje van The Who. Beiden in een kerstkleedje, dat spreekt. Dat heeft in het geval van Childish overigens niets met een gebrek aan originaliteit te maken, maar alles met het eren van grote voorbeelden. Hij steekt namelijk genoeg eigen karakter in zijn interpretaties.
Dat Childish zijn voorbeelden niet alleen via covers, maar ook via eigen nummers eert, bevestigt dat. Hij doet dit bijvoorbeeld met "Mistletoe", waarvan de zanglijnen en de gitaren heel duidelijk inspiratie uit Ramones’ "The KKK Took My Baby Away" putten. Op "Dear Santa Claus" betuigt Childish zijn respect door het vet uit Elvisachtige koortjes te halen.
Billy Childish zou zichzelf natuurlijk niet zijn als hij dat allemaal zou verrichten zonder regelmatig naar zijn eigen land te verwijzen. Dat doet hij maar al te graag: hij kweelt nog altijd in zijn eigen vettige taaltje uit Chatham en bovendien speelt hij graag in op de meest ridicule gebeurtenissen uit het Verenigd Koninkrijk. Hij laat het bijvoorbeeld niet na om low budget-winkelketen Poundland in een nummer getiteld "A Poundland Christmas" te vereeuwigen.
Het resultaat is een plaat waarop purisme ver te zoeken is, maar wat u ervoor in de plaats krijgt, is misschien wel veel meer waard. Christmas 1979 overstijgt immers moeiteloos het niveau van een gewone kerstplaat en geeft het publiek geen schijn van kans om zich te vervelen, waardoor het een perfecte popplaat genoemd mag worden. Dat leidt in combinatie met het eveneens niet onaardige Punk Rock At The British Legion Hall logischerwijs tot de conclusie dat Wild Billy Childish & The Musicians Of The British Empire gerust tot één van Childish’ interessantste projecten tot nog toe gerekend kan worden. Wordt hopelijk vervolgd.
