De kracht van het subtiele. Het duo Cocoon laat zich bijna niet horen, maar dat blijkt geen bezwaar te zijn om een mooi album te maken. My Friends All Died In A Plane Crash is de meest rustige soundtrack om het jaar mee te beginnen.
De kracht van de stem. Hoewel er vaak, in bepaalde stoere middens, nogal smalend over gedaan wordt, werken ze vaak het mooist zoals in de aanpak van Simon And Garfunkel. Helaas zijn er ook pretbedervers zoals de sadisten van Voice Male. Zulke formaties zouden een mens zich doen bekeren tot louter instrumentale muziek. Gelukkig is er tegengif in de vorm van de verstilde pracht die Pellumair een tweetal jaar geleden in de vorm van Summer Storm losliet. Ook in Frankrijk is nu een duo opgestaan dat van zeemzoeterige samenzang zijn core business maakt.
De 22-jarige Mark Daumail en zijn kompaan, de negentienjarige Morgane Imbeaud, brengen op hun debuutlangspeler muziek die zo ingetogen is dat het na verloop van tijd bijna niet meer opvalt dat er muzikale omlijsting is op de plaat, laat staan dat de plaat zelf zich opdringt. Want daarin verschilt My Friends All Died In A Plane Crash hard van het doorsnee album: het is de plaatvariant van de verlegen jongen die achteraan in de klas gedichtjes zit te pennen, zonder dat een haar op zijn hoofd eraan denkt die door iemand te laten lezen.
Soms eindigt dat in te melige resultaten zoals "On My Way", dat onwillekeurig aan de draak "N’Oubliez Jamais" doet denken. Maar zulks is veeleer uitzonderlijk. Zelfs een themanummer als "Christmas Song" kan als uitermate aardig bestempeld worden, in acht genomen dat het doorsnee kerstnummer aanzet tot wandaden die in Den Haag streng bestraft worden.
Met die romantisch-lieflijke aanpak positioneert Cocoon zich ergens te midden van Belle And Sebastian en Sufjan Stevens, zij het dat Cocoon beiden ver achter zich laat waar het subtiliteit betreft. "Paper Boat" bijvoorbeeld wordt bijna fluisterend gebracht, en de song klinkt zo fragiel dat het moeilijk voor te stellen is dat Cocoon optredens geeft zonder dat een streng kijkende studieleerkracht aanwezig is die het publiek met vermanende blikken gebiedt de adem in te houden. Voor zover dat natuurlijk nog niet gebeurde, als effect van de schoonheid die hier zachtjes op de luisteraar wordt afgevuurd, waren het watten uit een kanon.
Net zo mooi en winters stil is "Cliffhanger", dat met zijn strijkers de best denkbare soundtrack vormt bij een kille winterochtend, wanneer de vertwijfeling over weer een nieuw aangevat jaar toeslaat. Die sfeer van onbehagen duikt op My Friends All Died … wel vaker op. De kwetsbare en bedeesde manier waarop Daumail en Imbeaud zingen is niet de meest opgewekte, al is het lieflijke "Chupee" een opkikker van formaat. Het zachtjes kabbelende nummer geeft een indicatie hoe The Strange Death Of Liberal England geklonken zou hebben als de band Nashville als thuisbasis had.
Dat is geen wonder aangezien het instrumentarium zich beperkt tot akoestische gitaar, banjo, ukelele en een sporadische en goed verstopte beatbox. Dat en, in "Take Off" enkele strijkers, meer heeft dit duo niet nodig om hetzelfde heerlijke effect te veroorzaken als een vredig ronkende poes.
