Rotzooi! Zever! Gezever! Punkpop, jawel. Normaal een reden om kilometers om te lopen, maar het vlees is zwak en soms is het leuk om gewoon loos te gaan op pseudo-opwindende muziek.
Guilty pleasures en hoe ermee om te gaan. Wanneer we zelf kunnen bepalen hoe vaak we ernaar luisteren, gaat Mika er bij momenten vlotjes in, net zoals Abba of The Darkness op onbewaakte momenten. Komt daar nog bij dat we schaamhaar kregen in de week dat Dookie uitkwam. Voor foute punkrock hebben we met andere woorden een zwak waar we nooit van af zullen geraken. Niet dat ons dat tot fans van Sum 41, Good Charlotte of — de gruwel! — Janez Detd maakt, maar soms gaat een muzikale portie pulp er verrassend vlot in.
Zo ook Audio & Murder, het debuut van een stelletje tieners dat zijn teveel aan hormonen naar buiten perst met de versterkers op het maximum. Op zich is de eerste worp van deze jongens absolute rotzooi, maar iets maakt dat die rotzooi al een week lang geregeld opgelegd wordt. Misschien is het omdat een lap als “Hollywood Homicide” de kerstmuzak die zich langs alle kieren en spleten naar binnen wurmt moeiteloos overstemt. Of wie weet ligt het simpelweg aan de korte duur van Audio & Murder, dat er elf nummers doorjaagt op de tijd die Sonic Youth gebruikt om “The Diamond Sea” (de versie van The Destroyed Room) te brengen.
Of misschien is het wel de kreet “We are The Frantic and who the fuck are you?” waar de plaat mee aftrapt die een mens overstag doet gaan. Plausibel, zeker wanneer er nog steeds een innerlijke puber op standby staat, klaar om bij het minste teken het vuur aan de lont te steken. Komt daar nog bij dat de rest van Audio & Murder, en niet het minst afsluiter “Heifer”, waanzinnig meebrulbaar is, waardoor de plaat je voor je het weet in zijn netten strikt als een eenzame zeeman in de ban van een sirene.
En hoe hard je ook verzet biedt, één blik op de kerstverlichting volstaat om “Frantic Summer” nog eens op te zetten en je tegelijk af te vragen wat je eigenlijk bezielt. Want in vergelijking met Ramones is The Frantic een stelletje nitwits dat punkrock maakt die zijn doel ver voorbij schiet. Afgaande op het wereldbeeld dat Audio & Murder biedt, snuiven verveelde kinderen geen lijm meer, ze hangen gewoon wat rond aan het zwembad of rijden in cabrio’s naar cocktailfeestjes waar de meisjes wél naar hen omkijken en iedereen veel plezier beleeft. Tijden veranderen en hoewel het stijgen van de welvaart alleen maar toe te juichen valt, is er toch iets verloren gegaan.
“Rock & Roll Renegade”, een ode aan datgene waar wij allen voor leven en eens voor zullen sterven, klinkt zo zielloos dat zelfs Smash in vergelijking een passioneel meesterwerk wordt. Maar goed, met fundamentalisme komt een mens nergens, en zo af en toe kan een goed ritme volstaan om alle kwaliteitseisen overboord te zetten en loos te gaan op de grootst mogelijke rotzooi denkbaar. Vergelijk het met wat dronkenschap doet met persoonlijke schoonheidsnormen, maar dan met dat verschil dat je Audio & Murder dadelijk kan vervangen door een beter exemplaar wanneer de lol er af is.
