Auditorium, 2007
Vorig jaar ontdekten we deze Deens-Finse dankzij de internationale
re-release van het prachtige Rock, You Can Fly,
een plaat die zelfs de meest depressieve dag van het jaar met een
wolkje menselijke warmte zou kunnen opluisteren. Aangezien
Westzynthius ten tijde van onze ontdekking al volop bezig was aan
haar derde soloplaat – haar roots liggen in het project Luksus –
moesten we niet lang wachten op een nieuwe fix van een van dé
ontdekkingen van 2006. Een jaartje wachten en deze ‘Siberian
Mission’ komt bewijzen dat het vorige meesterwerkje niet zomaar een
toevalstreffer was.
Rock, You Can Fly was bijna een conceptplaat die baadde in een
lounge-sfeertje en via subtiele accentwerking een emotioneel
parcours uitstippelde. De opvolger is een veel eclectischere plaat
geworden met geprononceerde invloeden uit diverse genres, die
enkele verrassende tracks opleveren. De fans van Tori Amos in haar
‘To Venus And Back’-periode zullen moeten opletten dat ‘Captive’
hen geen natte dromen bezorgt. ‘Dead-End Blues’ mixt country, blues
en gospel tot een aardig tussendoortje dat met een speelduur van
slechts twee minuten niet meer dan dat pleegt te zijn en zo de
sfeer van de plaat niet gaat overheersen, maar net bonter inkleurt.
Het summum van deze uitstapjes is echter ‘Bernstein My Ass’, een
heerlijk bombaste aandachtstrekker die punky Kate Bush versmelt met
koorpartijen, orgel en een wervelwind van strijkers.
Geen paniek echter voor een te radicale koerswijziging, want de
componenten van de voorgangers zijn nog steeds aanwezig, hoewel zij
ook iets meer uit elkaar getrokken worden en zo nog meer variatie
bewerkstelligen. De rustige finesse vinden we terug in de
fenomenale titeltrack; een klassieke ballade opgetrokken uit broze
pianotoetsen die als sneeuwvlokken op je trommelvlies landen. Een
nummer met een betoverende beeldende kwaliteit, dankzij de
combinatie van het arrangement en de lyrics. ‘Childlike Curves’
exploreert verder het lounge-aspect, maar benadrukt de beats
sterker, waarvan de kunstmatige aard gecounterd wordt door de
persoonlijke tekst (“I have been unstitching you again and
again but you will be forever sewn into my entrails”). De
aanwezigheid van electronica geeft ‘The Fallen’ een band met
Everything But The Girl, maar wordt even goed ingeschakeld in de
eclectische dialoog tussen de staccato ingezongen loops en het
zweverig refrein met een tijdloze uitstraling van het fenomenale
‘Long Dark Night Of The Soul’. De soms onderkoelde soundscapes
worden door deze accenten alsnog van een warme gloed
voorzien.
Westzynthius verliest de gevoelsmatige lading nooit uit het oog en
zet deze waar mogelijk extra in de verf zonder daarbij in goedkoop
sentiment te vervallen. De rijke instrumenatie en gastbijdrage van
Allan Jenson geven ‘Soldiers’ bijvoorbeeld opnieuw dat
sprookjesachtige effect. Dit kunstige detailwerk laat soms even op
zich wachten – ‘Motion Picture’ begint maar bleekjes en heeft nood
aan de introductie van de elekrtische gitaar in de finale om ons
over de streep te trekken – maar enkel ‘Narnia’ moet het zonder
stellen en blijft aldus op één lijn steken.
Wanneer we tussen elf tracks slechts één exemplaar tegenkomen dat
met de stempel ‘middelmatig’ de keuring verlaat, kunnen we toch
weer spreken van een steengoede plaat. Op ‘Siberian Mission’ toont
Westzynthius een breder gamma aan muzikale invloeden zonder daarbij
aan eigenheid te moeten inboeten. De ingrediënten die van ‘Rock,
You Can Fly’ een pareltje maakten, zijn nog steeds aanwezig, maar
worden op een andere manier verwerkt. Een interessant derde album
dus, waarmee Lise Westzynthius van het lijstje der ontdekkingen
naar het favorietenbestand verhuist.
http://www.westzynthius.dk
http://www.myspace.com/westzynthius
