EMI, 2007
Ondanks hun stevige livereputatie (denk aan al die uitzinnige
Leuvense Oude Markten), zijn de heren Lars Capaldi, Loveboat en
Bobby Ewing echter niet in staat die magie over te brengen op een
plaat. Jammerlijk genoeg beseffen ze het zelf nog niet… Na de
falikante flop ‘Give Space a Chance’, proberen ze het ditmaal met
‘The Original Multiplayer Soundsystem’ en omdat ze zich toch een
beetje wilden indekken, maakten ze er ineens een driedubbelaar van,
zodat de kans dat er toch één van de drie cd’s goed is al wat
groter zou zijn.
Spijtig genoeg worden we ook daarin teleurgesteld. Waar de eerste
schijf soms nog een glimlach op ons gezicht toverde door de
verrassende muziekkeuze, zakt het niveau stelselmatig beneden het
vriespunt wanneer we op de laatste cd zijn aangekomen bij het
toepasselijke nummer van The S.O.S. Band ‘Just Be Good To Me’. Deze
drie mannen hebben humor, zoveel is duidelijk.
‘The Original Multiplayer Soundsystem’ bestaat zoals gezegd uit
drie cd’s: de eerste heet ‘The Mix up’, nummer twee ‘Electronic
Arcade Funk’ en de derde ‘High Score Favourites’. CD’s twee en drie
bevatten enkel losse tracks, met ‘exclusieve’ 12″-klassiekers uit
de oude doos en hierover zullen we niet verder uitwijden. Over dus
naar ‘The Mix Up’ of om het met de spacy stijl van de Discobar te
zeggen: ‘Beam me up, Scotty’ !
Volgens het alom gekende succesrecept mixt het Leuvense trio –
waarvan de muzieksmaak van Justice tot Donna Summer reikt – de
verscheidene genres vlotjes aan elkaar. Getuige daarvan reeds het
eerste nummer: een mash-up van Daft Punks ‘Robot Rock’ met ‘Release
the Beast’ van Breakwater. Het dj-trio beweert – zichzelf op de
borst kloppend – aan al wie het horen wil dat ze niet in de
hokjesmentaliteit geloven en werkelijk géén grenzen kennen. Toch
zijn er grenzen aan het ‘géén grenzen kennen’ en die overschrijden
ze zonder enige moeite. Na feestnummer ‘D.A.N.C.E.’ van het Franse
Justice volgen ‘Don’t Let Me Be Misunderstood’, ‘Rockin’ van
Phunk-A-Delic en tenslotte Lily Allens ‘Smile’ als zure kers op de
taart.
Toch is het niet altijd overmoed wat de klok slaat. Wat techniek
betreft, is deze plaat een pareltje om de vingers bij af te likken.
De songs werden voornamelijk door Bobby Ewing aka Jimmy Dewit –
wiens capaciteiten ook bij Shameboy aanhoord kunnen worden – aan
elkaar gemixt en een pluim is hier wel op zijn plaats voor de
creatieve wijze waarop hij negentien diametraal verschillende songs
tot een geheel mixt.
Opvallend is ook het gebrek aan rapsongs, die live toch goed
vertegenwoordigd zijn, het dwepen met Daft Punk en het vergeefse
zoeken naar originele remixes van recente partyklassiekers als
‘Watskeburt’ van De Jeugd van Tegenwoordig, ‘Tweak’ van Felix da
Housecat en het geweldige ‘Toop Toop’ van Cassius. Als ze proberen
een Switch-plaat te brouwen, zijn de feestnummers goed gekozen,
maar waarom moeten er dan altijd die dekselse foute songs tussen
die partynummers zitten?
Het antwoord ligt in het feit dat Discobar Galaxie van twee
walletjes wil eten. Op hun spacetrip door de Galaxie willen ze
zowel de Donna- en Q-Music luisteraar als de Stubru-adept aan boord
laten stappen. Deze tactiek, beter bekend als het
‘op-twee-paarden-wedden syndroom’, legde hen de voorbije jaren geen
windeieren. Hun livesets zijn stuk voor stuk aaneenschakelingen van
hoogtepunten (remember de Stella Artois pub op Werchter),
maar vroeg of laat zal deze tactiek zich tegen hen keren en dan
zullen deze 3 dj’s op zoek moeten naar een nieuw tijdverdrijf. Want
hun voorspelbaarheidsfactor swingt de pan uit. Na een tijdje weet
je al op voorhand welke setlist ze zullen draaien en zullen ze ook
wel door hun ‘floorfiller’collectie à la ‘Funkytown’ en ‘Pump up
the Jam’ raken.
Ons advies voor u luidt dan ook als volgt: verspil uw kostbare
eindejaarspremie niet aan deze driedubbelaar, maar ga het gevaar
van de Discobar live ervaren zolang ze nog potten breken. Want
zoals een oude wijsgeer het verwoordt: ‘Voor alle vijanden van de
creativiteit, is succes de gevaarlijkste’.
