De onnozele excessen van La W(h)inehouse buiten beschouwing gelaten is het een uitstekend jaar voor de old school souldiva’s en hun volgelingen. Oudgedienden Mavis Staples en Bettye LaVette gooiden met succes hun aanzienlijke gezag in de schaal, iets waar ook de haast even ervaren Sharon Jones (een fris bloempje van eenenvijftig) voor de derde keer op rij met verve in slaagt.
Alles aan 100 Days, 100 Nights ademt "1965" uit. De hoes (die foto, dat lettertype, de kitsch) heeft iets van een obscure, opgeduikelde parel uit een bestofte vinylverzameling. Tien songs in drieëndertig minuten, het kan nog! De zinderende naturel van de plaat is te danken aan de huisstudio van Jones & The Dap-Kings, waar een geluid wordt voortgebracht dat tot de andere kant van de Atlantic reikt. Winehouse en producer Marc Ronson, die onlangs de Dap-Kings gebruikte om Dylans "Most Likely You’ll Go Your Way (And I’ll Go Mine)" een beurt te geven, werden fan, het lot dat elke liefhebber van sixtiessoul beschoren is.
Sharon Jones is geen ranke pin-up die het moet hebben van acrobatische hoogstandjes met gekweel en gejammer over meerdere octaven, maar een geblokt dametje dat ooit nog haar zuurverdiende kost binnenrijfde als gevangenbewaarder. Wie dit soulkanon echter al bezig hoorde, of beter nog, een zaal in de fik zag zetten met verschroeiende soul en funk, weet welk vlees er in de kuip zit. "This sister is B-A-D" werd er geblokletterd in de hoesnota’s van haar debuutalbum uit 2002, en zo klinkt ze ook: autoritair en soms wat overweldigend, maar ook werelds en passioneel. Zoals ze zelf duidelijk maakt in "Let Them Knock", een ode aan ondermeer de vleselijke liefde: er zit a whole lotta lovin’ in Sharon.
Veel van de grote soulkoninginnen beschikten over een fenomenale techniek, maar meer nog dan dat werd er gezongen vanuit de (onder)buik. Jones past in het straatje van vrouwen met kloten, van stemmen die zelfs de stoerste venten op hun knieeën kregen: Aretha Franklin, Irma Thomas, Tina Turner, Mary Wells, Mavis Staples, Ann Peebles, Gladys Knight, Bettye LaVette, Nina Simone, Carla Thomas, Ruth Brown, Koko Taylor. Madammen de brulden van vreugde, amechtig hun geloof belijdden, goede relaties onderhielden met the Blues en zich niet te min voelden om nu en dan te paraderen in het besef dat ze eender welke kerel rond hun vinger kunnen winden.
Het is die combinatie van sensualiteit en zelfverzekerheid die 100 Days, 100 Nights zo’n sterke soulplaat maakt. De muziek zal met z’n strakke slaggitaren, accentuerende blazerssectie en tot kontgewaggel aanzettende baslijnen door velen als anachronistisch bestempeld worden, al hebben wij een voorkeur voor het woord "tijdloos". Het titelnummer dat de plaat opent is meteen getuige van de compactheid en gebalde kwaliteit van de songs: geen spatje energie gaat verloren, geen seconde wordt verspild. Er wordt geflirt met de doo-wop van The Coasters, terwijl "Nobody’s Baby" onze definitie van ideale dansmuziek benadert en "Humble Me" doet denken aan Otis Reddings "That’s How Strong My Love Is". We hebben weinig grotere complimenten in ons arsenaal.
Terwijl debuut Dap Dippin’ (2002) vooral inspiratie zocht bij de bronstige soul/funk van James Brown, klinkt 100 Days, 100 Nights iets meer ingehouden en gestileerder, al blijft het wel vleien en croonen met haar op de tanden, want Jones heeft de ervaring, de verhalen, de vrouwelijkheid en de soul om te imponeren. Zowel de smeulende ballads als de uptempo songs met hun opzwepende blazersarrangementen zorgen daardoor voor knetterende vuurtjes van emotie die elke moment kunnen omslaan in verwoestende brandhaarden.
Het bij momenten fenomenale debuut (met een verbijsterende covers van Janet Jacksons "What Have You Done For Me Lately?") blijft voor ons nog de ultieme plaat die dit vrouwtje op de markt gooide, maar drie op drie is een score waar deze soul sista terecht fier op mag zijn. Dat ze nog menige weerloze bleekscheet als ondergetekende over de schreef mag trekken.
