Waar zijn ze gebleven, die zomers van weleer? Die lange, hete –
niet die Russische schone naast ons, nee – zomers waarin Athlete
nog gewoon frisse, opwekkende plaatjes maakte? Ligt het aan de
opwarming van de aarde die de band zo tegen wil gaan – u dacht toch
niet dat ‘Hurricane’ alweer over racisme en Rubin Carter ging – de
stijgende brandstofprijzen of de “por qué no te calle”
uitspraak van Hugo Chávez, wij weten het niet, we zullen het over
180 dagen nog niet weten, maar feit is dat die béter waren. Niet
enkel die zomers, ook de platen van Athlete. Helaas.
Met ‘Beyond The Neighbourhood’ heeft de band haar derde full-cd
uit, en dat heeft wat voeten in de aarde gehad. Voor die tot stand
kwam had men namelijk het niet zo heel erg zaligmakende idee
geopperd om een eigen studio te bouwen. Pas daarna zou er een
nieuwe plaat komen, en die zou anders en veel beter worden. Niet zo
dus. Beginnen doen de Londenaars met ‘In Between 2 States’, dat – u
leest de titel goed – moet aantonen dat het Athlete menens is met
de breuk met het verleden. Het nummer is een veredelde intro, maar
wel een elektronische, en dat hadden we van Athlete nog maar
sporadisch gehoord. Helaas is het ook een nummer dat moet opgevat
worden als een schreeuw om aandacht. ‘Hé, kijk, vanaf nu durven we
dit ook, heeft iedereen het gehoord?’. Ja, en het lijkt nergens
naar. En dat geldt eigenlijk voor het gros van de cd. ‘The
Outsiders’, ‘Flying Over Bus Stops’, ‘Best Not To Think About It’
(inderdaad), ‘This Is What I Sound Like’ (jammer genoeg). Bagger.
‘Airport Disco’ heeft dan nog wel een stevig einde, maar ook dit
nummer zal de tand des tijds (lees: de rest van de week) niet
doorstaan.
Toch bizar dat een band die met Vehicles And Animals
en vooral Tourist twee platen
had afgeleverd die dan wel niet onmisbaar zijn in het poplandschap
maar bij momenten toch aardig raak waren nu voortborduren met iets
wat meer wegheeft van een eerste poging, en die bij een beetje band
de eerste luistertest niet had doorstaan. Vooral ook omdat Athlete
niet had moéten innoveren, men had een sterk geluid. En de
vergelijkingen met Coldplay werden enkel gemaakt omdat die in die
periode bij bijna élke nieuwe cd werden neergeschreven, en er lag
een weg open voor Athlete. Dat bewijzen ze nog eens op ‘Hurricane’
en ‘Tokyo’, niet toevallig twee singles. De nummers mogen dan al
onderling inwisselbaar zijn – dat was zowat alles op de laatste
twee Museplaten ook en
kijk tot waar die het geschopt hebben – ze zijn wel poppy, cathy,
jolig en très Travis, zoals dat
vroeger ook al het geval was. Wie schetst onze verbazing toen we
merkten dat de teloorgang na het vierde nummer definitief werd
ingezet, en we moesten beseffen dat we dat fijne Athlete misschien
wel voorgoed kwijt zijn.
Kan er dan echt niks positiefs af? Nee! Nouja, omdat de feestdagen
in zicht zijn wringen we ons dan maar in allerlei bochten om te
stellen dat ‘Second Hand Stores’ en ‘In The Library’ genietbare
popsongs zijn geworden, songs met een beetje pit in. En doen we
onze hoed af voor het lef dat de band toonde om een andere richting
in te slaan. Ook al was de weg smaller dan gedacht, ging men erg
kort door de bocht en lijkt het een doodlopend straatje, het is een
weg, en eens je merkt dat het vat van fijne britpopliedjes leeg is,
verdient het respect. Toch?
Helaas is dat ongeveer alles wat we over hebben voor wat een beetje
populist makkelijk drie kwartier waste of time zou noemen,
en is Athlete toch min of meer over zijn hoogtepunt heen. En
atleten die over hun hoogtepunt heen zijn, begeesteren nog maar
heel zelden. ’t Is maar dat u het weet.
Athlete speelt op vrijdag 14 december in Het Depot,
Leuven
