Laat het prefix-festival een aanvang nemen. Net als de
post-postrock-rock van Apse creëren de Amerikanen van Sleeping
People muzikale spinsels met complexe ornamentele versieringen
waarbij de label-fetisjist een vroegtijdige zaadlozing probeert te
onderdrukken. In de supermarkt van de hedendaagse muziekwereld
komen er jaarlijks nieuwe rayons bij en om de rekken op regelmatige
basis aan te vullen hebben al die kindjes een naam nodig.
Referentieloosheid valt namelijk enkel de waarlijk unieke bands te
beurt en die eer is voor Sleeping People jammer genoeg niet
weggelegd. Moet u ‘Growing’ daarom straal negeren als was het de
eerste kledinglijn van Catherine Van Eylen? Als u de nieuwe platen
van de verschrikkelijke B & B (Blunt en Bettens) heeft
meegenomen wel. Als u muzikaal voer van Battles of Don Caballero in uw
winkelkarretje heeft liggen, raden we echter aan om, alvorens langs
de kassa te passeren, dit instrumentale gewriemel ook in te
slaan.
Bij het graaien in de grabbelton der prefixen zullen betreffende
Sleeping People vooral post-, math- en prog- tevoorschijn getoverd
worden. Met een a-ritmisch wiebelende kont manoeuvreert opener
‘Centipede’s Dream’ zich alvast in de slipstream van het exuberante
Battles. Gitarist Joileah Maddock tovert synthgeluiden uit zijn
instrument als een elektronicawizard, terwijl überdrummer Brandon
Relf de grillige klanken tot de orde roept met een opzwepend ritme
waar John Stanier, de menselijke drummachine van Battles, met een
metronomisch afgesteld hoofdgeknik op zou reageren. Onmiddellijk
daarna probeert ‘James Spader’ op de dansspieren te werken als de
nieuwe ‘Atlas’, maar het ritmische parcours van het nummer verloopt
iets te grillig om hetzelfde effect als de dansbom van het jaar te
bereiken.
‘Yellow Guy / Pink Eye’ roept dan weer vooral herinneringen op aan
de bijna wiskundige ritmiek van Don Caballero. De twee gitaren
laten hun gretig laverende partijen schijnbaar moeiteloos als een
complexe puzzel in elkaar vallen, terwijl Relf golven van drumfills
over de gitaarklanken laat rollen alsof hij solliciteert naar een
plaatsje bij High
On Fire. ‘Mouth Breeder’ schakelt hierna gelukkig een paar
versnellingen terug, maar ook dit nummer is een forum waarop de
muzikanten van de band hun grote technische kwaliteiten
tentoonspreiden. De nummers van Sleeping People lijken soms de
associatieve dynamiek van een droom te volgen, maar bij
herhaaldelijke luisterbeurten komt de precieze structuur meer en
meer bovendrijven.
De mannen van Sleeping People beseffen gelukkig dat ze met hun
virtuoze spel alleen geen boeiende plaat kunnen maken. Met hun
kronkelende haarspeldbochten van ritmepatronen zullen deze
Amerikanen namelijk veel luisteraars wagenziek krijgen en tomtoms
doen ontploffen. Daarom doet een sfeervol keyboard-intermezzo als
‘…Out Dream’ je even uitblazen, waarna ‘Three Things’ weer aan de
ketting rukt als een aan hondsdolheid lijdende pitbull. Een schamel
vangnet is echter niet voldoende tijdens het balanceren op een
slappe koord. Tijdens ‘Grow Worm’ slaat de verveling definitief
toe. Het in belletjes verdrinkende ‘Underland’ is dan weer geen
meeslepende soundscape zoals Songs Of Green
Pheasant ze weet te scheppen en ‘It’s Heart Loves Open’ klinkt
zo weinig sexy en dynamisch in vergelijking met de eerste nummers
dat zelfs de stalen erectie van een hitsige hengst er slap van zou
worden.
Gelukkig is daar net op tijd de toepasselijk getitelde afsluiter
‘People Staying Awake’ waarin Rob Crow van Pinback de eerste
zanglijnen van het album mag verzorgen. Geen seconde te vroeg, want
op de tweede plaathelft doet de band zijn naam eer aan en het
zandmannetje stond al klaar om ons in slaap te wiegen. Net als bij
het begin van de plaat worden onze wenkbrauwen bij dit nummer
echter weer in de frons-modus geplaatst, waardoor de uiteindelijke
balans van de plaat overwegend positief is. ‘Growing’ laat een
getalenteerde band horen die nog wat overtollige ballast met zich
meezeult, maar in de toekomst wel eens een hoogvlieger zou kunnen
worden.
