Er zijn twee belangrijke wetten in de metalscène. Eén. Het gaat
alleen om de muziek. Een blackmetalband mag meer kerken afbranden
dan de Hunnen en meer corpsepaint opsmeren dan een
bataljon tienermeisjes, als de riffs en de blastbeats niet
professioneel klinken – dat is niet hetzelfde als professioneel
geproduceerd, zal de roem van korte duur zijn. Ondanks ridicule
fenomenen als Lordi, geven metalfans vooral om de klank, niet de
kledij. Een goed voorbeeld van die eerste wet is het recente succes
van Opeth,
een Zweedse deathmetalband die haar voorliefde voor vreselijk
onhippe seventies rock nooit verzwegen heeft en de laatste jaren
eindelijk de vruchten plukt van haar noeste arbeid. Jammer genoeg
wordt die eerste wet tegengesproken door de tweede. Het gaat nooit
alleen om de muziek. Een band kan de meest briljante muziek
neerpennen, maar als er geen gepast en uniek imago bij hoort, zal
de roem opnieuw van korte duur zijn.
Spijtig genoeg slagen sommige bands er zelfs in om vooral dankzij
dat imago succesvol te worden of te blijven. Denk wat dat betreft
maar aan de black metal light van Cradle of – kijk eens
hoe een subversief, een masturberende non! – Filth. Maar meestal
verhouden beide wetten zich als volgt: goede muziek is een
noodzakelijke, maar geen voldoende voorwaarde voor een metalen
succesformule. De beste bands combineren een geslaagde muzikale met
een geslaagde conceptuele identiteit. Denk bijvoorbeeld aan
Tool, een
band die zijn bevreemdende ritmische structuren koppelt aan even
bevreemdende videoclips. Of aan Nile, een groep die
zijn succes niet alleen dankt aan muzikaal vakmanschap, maar ook
aan een mysterieus Egyptisch achtergrondverhaal. Image is
everything, en dat is niet noodzakelijk een slechte zaak. Want
ook dat is een essentieel onderdeel van de metal-ervaring.
Dat brengt ons bij de nieuwe release van Himsa. Deze groep uit
Seattle timmert al bijna tien jaar aan de weg en heeft net een
platencontract in de wacht gesleept bij Century Media. Dat is niet
onterecht, want de band blaakt van het muzikale zelfvertrouwen. Ze
toveren probleemloos meeslepende riffs tevoorschijn; luister maar
naar ‘Reinventing the Noose’ of de akoestische intro van
‘Skinwalkers’. Bovendien weten ze hoe je een nummer op een
verrassende manier opbouwt – de afwisselend deprimerende en uptempo
riffs op ‘Big Timber’, bijvoorbeeld, of de gevarieerde titeltrack –
en teistert de drummer overtuigend zijn drumvellen op hevige songs
als ‘Ruin Them’ en ‘Unleash Carnage’. De meeste metalfans moeten
hier dan ook absoluut hun gading vinden, van liefhebbers van thrash
à la The Haunted tot melodieuze death à la Arch Enemy. Dat betekent
niet dat het muzikaal altijd even snor zit. Ondanks een zestal
uitstekende songs bevat ‘Summon in Thunder’ ook een aantal matige
nummers – ‘Haunter’, ‘Curseworship’ – die aantonen dat de groep
vooralsnog een eigen smoel ontbeert.
Dat muzikaal probleem hangt samen met een groter conceptueel
probleem. De groep heeft spijtig genoeg geen eigen verhaal te
vertellen. Cradle of Filth mag het dan vooral over lesbische
vampiers hebben, ze weten de luisteraar tenminste daarover iets te
vertellen. Als je houdt van die sfeer, dan is hun muziek de juiste
soundtrack. Het is niet duidelijk waarvan Himsa de soundtrack wil
zijn. Ok, de naam Himsa is een verbastering van het Sanskriet
‘Ahimsa’ en de muziek verbastert evengoed de betekenis van dat
woord van harmonie naar razernij. Maar dat volstaat niet. Waar gaat
het album ‘Summon in Thunder’ over, en waarom zouden we daarom
moeten geven? Dat is niet duidelijk. Ik stel dan ook voor dat Himsa
zich opsluit in de bossen rond Seattle en terugkomt met een
interessanter muzikaal en conceptueel geheel. Dan heeft elke
thrash-fan er een uitstekende band bij.
