Voor ers van: Canadees schoon volk,
indiepop.
Mochten wij (een vertaling van, weliswaar) de titel van de nieuwe
Stars meegeven met jonge gastjes van de plaatselijke basisschool
met als opdracht er een woordspin rond te maken, dan zou dit een al
te boeiende opdracht zijn. Mogelijk duivelsgebroed zou vieze
tekeningen maken die zelfs de juf doen blozen, belezen zielen
zouden al haastig epische tafereeltjes verzinnen over de liefde die
ondanks alles lijkt te overleven. Onrechtstreeks zouden zij het
zijn die misschien raden hoe hun (groot)ouders werden verwekt in de
periode na ’40-’45. En het mogelijk duivelsgebroed, duidelijk te
vroeg rijp, zou dat relaas met ezeloortjes op mogen aanhoren.
Inspiratie halen uit kleuterhersenen hoeft anno 2007 niet. Met
dagelijkse berichten uit Irak of over zinloos geweld die
ongetwijfeld ook in thuisbasis Canada voldoende aan bod komen,
kunnen de leden van Stars zich toch in beperkte mate inleven in het
slaapkamergebeuren na oorlogstijd. In de intro van ‘In Our bedroom
After The War’ wordt hieromtrent al raak gesampled: “Will we
wake in the morning and know what it was for/Up in our bedrooms
after the war?”
Dat hun pacifistische neigingen niet onder stoelen en banken worden
gestoken, merkten we al op voorganger ‘Set Yourself On Fire’. Deze
keer wordt er vanuit een breder perspectief een licht geworpen op
de dagelijkse strijd – van een soldaat in Bagdad dan wel een
huisvrouw aan het fornuis – en mogelijke gevolgen voor de vlinders
in de buik.
Klein bier is de diepgang van pakweg de nieuwe Rihanna vergeleken
met dit album. Toch is op deze plaat geen beladen sfeer aanwezig.
Er zijn immers genoeg nummers die zorgen voor gevoelens van lichte
gelukzaligheid. Vooral dan door hartverwarmende duetten van Torquil
Campbell en Amy Millan, zoals in het alom gekende ‘Your Ex-lover is
Dead’, het nummer waarmee ze ooit meer harten wonnen dan braken.
Opener ‘The Night Starts Here’ toont aan dat het nog steeds
knettert tussen Campbell en Millan. Ook de dialoog in ‘Personal’ is
in al zijn simpliciteit – het verhaal van een mislukte afspraak na
een liefdesadvertentie – meteen een van de mooiste nummers op de
plaat.
Na het succes van haar soloplaat ‘Honey From The Tombs’ kan haast
niet naast het potentieel van Amy Millan gekeken worden. Het half
gezongen ‘Window Bird’ en het aanstekelijke ‘Bitches in Tokyo’
bewijzen dat Millan uitstekend in de pap brokt. Campbells
solomoment op de plaat is er dan weer eentje om niet over naar huis
te zingen. ‘Barricades’ gaat over een verafgoding tussen hooligans
en doet iets teveel zeem langs onze voeten stromen. Goeie poging,
maar voorlopig blijft ‘We’ll Let You Know’ van Morrissey toch met
stip op één staan in ons lijstje van favoriete voetbalnummers (daar
is het clublied van Anderlecht uiteraard niet bijgerekend).
Een troef die ‘In Our Bedroom After The Wa’r ook nog bezit, is de
diversiteit aan stijlen. Er werd werkelijk uit alle hoeken van het
muziekuniversum gegrepen. ‘Take Me To The Riot’ is als loeiharde
postpunk die de neiging om mee te zingen alleen maar kwadrateert.
‘The Ghost of Genova Heights’ gaat over de onrustige ziel van een
soldaat en laat de disco fever toeslaan. De bombastische finale van
de titeltrack lijkt dan weer dat minieme zonnestraaltje dat grijze
wolken doordringt met optimisme. Wij krijgen er bijna acute
levenslust van.
Het staat als een paal boven water dat Stars met dit album een
breder publiek rond zich zal vergaren. Wie van goede wil is, zal
genieten van de slaapkamerverhalen die Stars te vertellen heeft. Nu
maar hopen dat ze zich vlug op Europese wegen begeven. Dan beginnen
wij alvast rupsen te eten.
MySpace
<object width=”425″ height=”350″><param name=”movie”
value=”http://www.youtube.com/v/sxeIivNDtFU”></param><param
name=”wmode” value=”transparent”></param><embed
src=”http://www.youtube.com/v/sxeIivNDtFU”
type=”application/x-shockwave-flash” wmode=”transparent”
width=”425″ height=”350″></embed></object>
