Onbekend is onbemind en in sommige gevallen is dat zeer jammer. Calla blijft al jarenlang onder de radar der erkenning, maar blinkt al even zo lang uit in het maken van bloedmooie platen. Ook Strenght In Numbers kan moeiteloos dat etiket opgeplakt worden.
’Tegelijk stil en oorverdovend.’ Of nog: ’de luidste stille band’. Zulke beschrijvingen kunnen maar over één groep gaan: Calla, de band die begin vorig jaar, na lang ploeteren en enkele vrijwel onopgemerkte platen, wist te overdonderen met Collisions, een album dat in ons geheugen gegrift staat.
Wanneer de eerste noten van Strenght In Numbers weerklinken, worden we opnieuw helemaal opgeslorpt door het alles absorberende duyster waarvan Calla zijn handelsmerk gemaakt heeft. Net zoals zijn voorgangers is dit evenmin een plaat om overdag op te leggen: Strenght In Numbers weet het best naar de keel te grijpen in het holst van de nacht, wanneer zelfs zij die het daglicht schuwen de slaap der onschuldigen slapen.
De verantwoordelijkheid voor dat nachtelijke sfeertje ligt grotendeels bij frontman Aurelio Valle. Met zijn zachte, licht schorre stem lijkt hij de teksten in je oor te fluisteren. Dat is het geval vanaf het begin van opener "Sanctify", een song die met een donkere wave-gitaar de perfecte opener blijkt, en gaat zo onverschrokken door tot het einde van afsluiter "Dancer In The Dust". Laat de man a capella een plaat inzingen en het resultaat is geheid nog steeds uitermate sfeervol.
Voor een trio zet Calla een ongezien klanktapijt neer, ondanks een eerder beperkt instrumentarium. Een subtiele laptopinbreng zorgt er voor dat het typische gitaar-bas-drumstramien op een bezwerende manier ontstegen wordt, al neemt dat niet weg dat er af en toe een heerlijke rechttoe rechtaan gitaarrif te horen valt, bijvoorbeeld in "Defenses Down", dat door een anonieme, betoverende vrouwenstem van backings voorzien wordt. In zo’n geval zijn The Stooges nooit ver weg. The Stooges in een vermoeidheidsdelirium, welteverstaan.
Het meest overtuigend komt Calla uit de hoek wanneer het op voorzichtige wijze het groepsgeluid uitbreidt. Zo drijft "Rise" op een melancholische akoestische gitaarrif, aangevuld met een Spectoriaanse drumbeat. De huilende strijkers op de achtergrond zorgen voor de finishing touch en maken van het nummer een van de juweeltjes van de plaat: een nummer van het kaliber waarmee Tom McRae op zijn eerste twee albums geregeld wist uit te pakken.
Diezelfde drumbeat en akoestische gitaar keren opnieuw terug in het licht psychedelische "Stand Paralyzed". Denk aan het trance-effect dat The Dandy Warhols in nummers als "Godless" wisten uit te werken en je krijgt vaag een idee van wat Calla in dit nummer uitvoert, zij het dat Calla duidelijk een klasse hoger speelt. Het is alleen jammer dat het nummer niet de kans krijgt tot epische porties uit te groeien, en dat het een abrupt einde kent waar een beetje creatief genie moeiteloos nog enkele boeiende minuten had kunnen verdergaan.
Gelukkig volgt later op Strenght In Numbers nog een rechtzetting, in de vorm van "A Sure Shot", een typisch ogen-toe-en-ondergaannummer dat door zijn betoverende maalstroomeffect de kern van Calla perfect weet te vatten. Die kern is nog steeds bloedmooi en het is iedereen gegund deze ruwe diamant te ontdekken. Een ruwe diamant die een buitenaardse schoonheid uitstraalt en het beste van Tom McRae, The Notwist en Magnet in zich heeft. Het is Calla gegund nog veel indrukwekkende pareltjes te maken, hopelijk met de verdiende erkenning.
