“Fuck Armageddon, this is hell”, schreeuwde Greg Graffin in 1982 en iedereen met ook maar een greintje anarchie in zijn lijf vond het geweldig. 25 jaar later refereert de zanger van Bad Religion opnieuw aan de hel, al dan niet om de cirkel rond te maken, en heeft zijn groep voor het eerst in jaren nog eens de spirit van de beginperiode te pakken.
Eerlijk gezegd zijn we de punkrock à la Bad Religion een beetje ontgroeid. We volgen de scène nog wel, maar dat is meer met argusogen dan uit oprechte interesse. De rek is er sinds het einde van de jaren negentig best wel uit, ook al zullen de duizenden kids die het Kempense Meerhout elk jaar op stelten zetten tijdens Groezrock het tegendeel beweren. En toch kunnen we het niet laten om uit nostalgie nog eens zo’n klassieker uit de glorieperiode ’85 – ’95 op te leggen. Bad Religion verdiende toen dankzij onder meer Suffer (1988), No Control (1989) en Against The Grain (1990) de status van een van de groten van de Amerikaanse punkrock.
Dat ze meer dan vijftien jaar na datum nog steeds platen maken en toeren en nog steeds vrijwel eenzaam aan de top staan, siert hen. De jonge wolven van toen zijn nu grijze bijna-grootvaders, maar ze hebben na al die jaren niets aan passie en gevoel voor rock-‘n-roll ingeboet. Akkoord, de laatste platen was het vet wat van de soep en kregen ook wij de indruk dat de heren de laatste restjes rebellie uitgezweet hadden. Zelfs de terugkeer van gitarist-van-het-eerste-uur en Epitaph Records-baas Brett (Mr. Brett) Gurewitz en de inbreng van topdrummer Brooks Wackerman (o.a. ex-Suicidal Tendencies) kon het tij niet doen keren.
Maar kijk: net nu we al klaar stonden om een mooi In Memoriam-stukje te schrijven over onze oude helden, weten ze ons te verrassen met een verbazend rechttoe rechtaan en pisnijdig plaatje, vol vette knipogen naar de glorieperiode en al wat Bad Religion zo fantastisch maakt. Een hels tempo? Check! Harmonieuze “Oozin’ Aahs” (dixit het boekje)? Check! Sociopolitieke teksten tegen al wat ook maar een beetje naar het systeem ruikt? Check! Luister maar naar een nummer als “Before You Die”, dat ondanks een drammerige en vrij stereotiepe boodschap (“Think Before You Die”) weet te overtuigen dankzij die geweldige harmonieën en een Greg Graffin in bloedvorm. Tekstueel zit de plaat ook weer vol sneren naar de regerende machten. ‘Is profit and greed the only conceit on a scale between mere prosperity and inhumanity?’ vraagt Graffin zich af in “Grains Of Wrath”. Er is nog niets veranderd in de wereld na 25 jaar Bad Religion, maar het vijftal heeft de hoop allerminst opgegeven.
Hier en daar staat wel eens een nummer dat we al eerder gehoord hebben, maar dat bederft de pret allerminst. Het overgrote deel van deze New Maps Of Hell is nostalgisch genieten. We vermelden ook nog graag “Dearly Beloved” en het emotionele “Lost Pilgrim”, waarin nog eens een ouderwetse solo verwerkt is.
Veel verrassing en diversiteit zit er niet in New Maps Of Hell, maar daar zijn we voor één keer heel erg blij om. Bad Religion duwt het gaspedaal nog eens goed in en bewijst dat het verre van versleten is. New Maps Of Hell is geen Suffer of No Coltrol, maar het beste wat de groep de dag van vandaag nog kan maken.
