De legende wil dat toen enkele Amerikaanse wetenschappers in volle Koude Oorlog de constructie van een Russisch gevechtsvliegtuig bestudeerden, ze er geen touw aan vast konden knopen. Logischerwijze zou het toestel uit elkaar moeten vallen, maar alle loszittende componenten en slordig vastgezette onderdelen hielden elkaar miraculeus genoeg in evenwicht.
Hetzelfde kon tot voor kort van Minus Story gezegd worden. De huisvlijt van de groep leek nooit los te breken uit het amateuristische geknoei maar de wall of crap waarmee de groep furore maakte stond er wel. Minus Story gooide immers zowat alles wat de laatste veertig jaar in de (blanke) psychedelische pop- en rockmuziek gebeurd was op een hoopje en pikte er dan lukraak wat componenten uit om mee aan de slag te gaan. Het leek soms wel of Mercury Rev de meest primitieve opnametechnieken van The White Stripes wou hanteren, of anders wel alsof The Flaming Lips bij de plaatselijke pandjeszaak hun instrumenten hadden ingeslagen.
Voor hun vijfde album gooit Minus Story het echter over een andere boeg. De groep heeft de hulp ingeroepen van John Congleton, die als producer onder meer voor Explosions In The Sky werkte. Op My Ion Truss klinkt de charmante rammelrock van weleer veel gepolijster. Hoe hard de groep ook zijn best doet om tegendraads te klinken, het vollere en meer heldere geluid ontneemt Minus Story een deel van zijn charme. Maar het bloed kruipt gelukkig waar het niet gaan kan.
Toegegeven, het is even schrikken wanneer "Aaron" zich als een onvervalste rocker (!) aanbiedt, maar het nummer heeft wel nog steeds die typerende en slepende gitaarklank en Jordan Geiger klinkt nog steeds even gebroken vals als voorheen. "Beast At My Side" ontpopt zich tot een stevige rocker en wat hij in vaart mist, maakt hij goed met enkele stevige linkse. Het rockgehalte is op de eerste helft van de plaat duidelijk hoog, getuige "Stitch me Up" dat evenzeer stijf lijkt te staan van de anabole steroïden.
Het veel rustigere "Battle Of Our Lives" heeft nog steeds een potige sound en dito zeggingskracht maar neigt toch al veel sterker naar een poppier toets die zich vooral in de tweede helft manifesteert. Zo valt in het zachte "Mama, Mama" pas echt op hoezeer Geigers stem neigt naar die van Jonathan Donahue (Mercury Rev), zij het dat Donahue veel weidser gaat, terwijl het nummer zelf een tegendraads popgevoel oproept.
In "The Way Beyond" wordt soulpop gelinkt aan een vreemd marsritme en stemmige samenzang, waarna de song middels een haast onopgemerkte tempowisseling switcht naar het betere alternatieve gitaarwerk. "Parachute" hengelt dan weer zonder gêne naar een rolletje in een sixties-popvehikel, al zijn de stoorzenders vrij hedendaags. Dat geldt eveneens voor "Pretty In Light", zelfs al zit het venijn (aanzwellende gitaren) hier in de staart. "In Line" en "Miles And Miles" openen en sluiten niet alleen het album maar klinken ook het meest consistent van alle nummers op de plaat. Deze twee maal houdt Minus Story zich voor een keer netjes aan één idee.
My Ion Truss is hoogstwaarschijnlijk het meest toegankelijke album tot op heden van Minus Story. De lo-fi rammelrock van weleer heeft een puurder geluid en een mooiere behuizing gekregen. Maar daarmee heeft hij ook een deel van zijn pracht moeten inleveren. Net zoals de Russische MIGs ondanks alle losse moertjes en slecht aangeschroefde boutjes de F-16 wel eens het nakijken durfden te geven, blijft Minus Story vooral op zijn best wanneer het allemaal wat meer rammelen mag.
