Eigenlijk houden we niet eens van heavy metal. Niet echt. Voor een aantal uitzonderingen — High On Fire, Mastodon, Entombed, Slayer, een handvol anderen — gaan we door het vuur, maar het genre op zich? Nah. Of het de genrefascisten zijn die bepalen wat nu wel of niet true metal is, het gros van de bands dat uitblinkt in slaafs imiteren, of onze eigen lafheid, er is iets dat ons ervan weerhoudt om echt diep te graven in het hedendaagse aanbod.
Des te groter is dan natuurlijk de vreugde als we een band als End Of Level Boss in de schoot geworpen krijgen. Met zijn tweede album Inside The Difference Engine is het Britse viertal niet aan zijn proefstuk toe. Gitarist/zanger Heck Armstrong mocht met Hangnail al proeven van het succes en ook zijn collega’s kennen het slaan van de metalzweep. End Of Level Boss is nergens vernieuwend, komt niet op de proppen met een klassieke song, zorgt nergens voor het wow!-gevoel, en geeft nergens de indruk potentieel te bezitten om door te breken in de (metal)mainstream, en toch … Enkele beluisteringen geven te kennen dat het gaat om een band die z’n geschiedenis kent, maar door buiten de lijntjes te kleuren een intrigerende eigen identiteit krijgt.
De echte metal wordt vaak genoeg achterwege gelaten om aanverwante genres te verkennen, en de al te kortzichtige omschrijving “End Of Level Boss = Kyuss + Voivod” werd al eerder door andere recensenten vakkundig onderuit gehaald. Er vallen zeker sporen te vinden van de futuristische prog-metal van het Canadese Voivod (een band waarvan de naam wordt overschaduwd door zijn invloed), en door de eerste minuut van opener “Selfishnegativibemerchant” raast al een gloedhete woestijnwind, maar het daarbij houden zou de vier tekort doen. Het wekt immers geen verbazing dat deze band op tournee werd gestuurd met doombands als The Hidden Hand en Place Of Skulls, het podium deelde met stoner-prog-jazztrio Stinking Lizaveta en werd gespot in de nabijheid van de lawaaierige vetzakken van Todd.
Bovendien valt in de vaak erg hypnotiserende songs een invloed te bespeuren van enkele bands die ons anderhalf decennium bestormden vanuit de noordwestelijke kust van de Verenigde Staten. Dat deze vier al eens een plaatje opleggen van Alice In Chains zou ons niet verbazen. “End Of Line” en “Mr. Dinosaur Is Lost” zijn uitgesponnen lappen duisternis die de techniciteit even laten voor wat ze is en kiezen voor dreiging in plaats van krampachtig met/over Satan te pochen. Dat die laatste song eindigt met een overbodige fade-out van drie minuten nemen we er graag bij, zeker als die wordt opgevolgd door het een-tweetje “Reticence” en “Corners”: het eerste zet een hoekige groove à la Prong op poten om daarna het kot vakkundig plet te walsen, het tweede geeft er met z’n tegendraadse ritmes een idee van hoe Channel Zero had kunnen klinken als ze iets avontuurlijker te werk waren gegaan.
End Of Level Boss is een band met indrukwekkende technische capaciteiten, maar die deze tegelijkertijd steeds ten dienste stelt van de songs, die ook uitermate geschikt zijn voor de bek van rockfans die doorgaans geen uitstaans hebben met metal. Als er geen zang, gitaarsolo of break nodig is, wordt die gewoon achterwege gelaten. “Words Have No Meaning” is het werk van een band die perfect zijn grenzen kent en in tijden van barokke overvloed soms ook nog de ballen heeft te kiezen voor het understatement. Dat ze daarbij hebben gekozen voor een droge, no-nonsensesound strekt hen enkel tot eer. Acht songs in zo’n veertig minuten, het is bijna niet meer van deze tijd. En dan is die laatste song (“Connortations”) zelfs nog een alle kanten op gierende instrumental. Een goeie! Prachtig toch? Laat het duidelijk zijn: wij zijn erg te spreken over dit verfrissende plaatje, dat ongetwijfeld door menig liefhebber over het hoofd zal worden gezien. Aan u dus de kans om er iets aan te doen: steun eens een band die er wél wat aan heeft.
