In 1886 publiceerde Robert Stevenson The Strange Case Of Dr. Jeckyll And Mr Hyde. De legende wil dat hij in drie dagen een eerste versie schreef, die vernietigde en daarna een tweede versie in evenveel dagen schreef. Wat er ook van zij, het verhaal over de dualiteit in elke mens spreekt nog steeds tot de verbeelding.
Wanneer Tim Holland zijn Jekyll-alter ego Sole even beu is, trekt hij gaarne de mantel van zijn meer sinistere evenknie Mansbestfriend aan. Het geeft hem de mogelijkheid om met een minimum aan middelen een maximum aan songs te schrijven en op te nemen, niet gehinderd door tijdsdruk, kennis van productietechnieken of hooggespannen verwachtingen.
De eerste exploten als Mansbestfriend (Pt. 1 en Pt. 2 – No Thanks) werden als cd-r’s beschikbaar gesteld op optredens maar waren daarbuiten nergens te verkrijgen. De productie ervan lag volledig in handen van Sole zelf en konden beschouwd worden als persoonlijke en ongefilterde ontboezemingen. De doordachte teksten waren vervangen door stream-of-consciousness freestyles en muzikaal werd veel meer gespeeld met primaire opnametechnieken en electro. Dat Morr Music Pt. 2 – No Thanks haast volledig heruitbracht onder de titel The New Human Is Illegal bewees echter dat ook een freewheelende Holland nog steeds genoeg relevants te vertellen had, wat zijn pseudoniem ook mocht wezen.
Ondanks het succes van The New Human Is Illegal bracht Hollander Pt 3 – Myownworstenemy opnieuw in eigen beheer uit (het album is te koop op zijn site). Dat hij nu een vierde (vijfde als het Morr-album meegerekend wordt) album onder die noemer uitbrengt op zijn eigen Anticon-label, is dan ook opvallend te noemen. Evenzo kan er niet naast de titel Poly.sci.187 gekeken worden, waar geen enkele verwijzing naar de vorige delen te vinden is. Dat Holland voor de eerste maal voor een volledig instrumentaal album kiest — er staan weliswaar verschillende stemsamples waaronder enkele van hemzelf op — roept nog meer vragen op.
Maar wars van alle bedenkingen geldt vooral de vraag of Poly.sci.187 de moeite waard is. Het staat alvast buiten kijf dat Holland als producer gegroeid is en beter zijn ideeën om kan zetten in de realiteit. De duistere elektronica primeert nog steeds, luister maar eens naar "Wilting Onward" maar dat vormt geen bezwaar. Holland weet zijn soundscapes ("High Noon And Sobered"), politieke statements ("Dedema Speaks") en avant-gardische hiphoptracks ("Allieverwanted") met evenveel flair te brengen.
Toch mist het album focus. Hoewel "Stuck In My Head Since I Was 12" en "Giant Man Eating Bird" twee knappe electronummers zijn die niet noodzakelijk in de clinch moeten gaan met het ongedefinieerde "Bosnian Jazz", blijft er toch een onbevredigd gevoel achter. Individueel staan de nummers stevig in hun schoenen (luister maar naar "Party Till We Drop" en "Missile Defense") maar als geheel overtuigt het paradoxaal genoeg gewoon te weinig.
Het lijkt wel alsof Holland zelf niet goed weet wat met Poly.sci.187 aan te vangen en er maar geen overkoepelend verhaal aan kan koppelen. En dat is eigenlijk jammer want strikt genomen is dit geen slecht album. Waar op Live From Rome vooral de beats te kort schoten, vormen ze hier net de sterkte en de zwakte van het album. Alleen is een instrumentale plaat meer dan de som van zijn delen en is Holland dat hier uit het oog verloren. Betekent dit dat Poly.sci.187 een slechte plaat isè Helemaal niet, maar misschien had Mansbestfriend in navolging van Stephenson toch maar beter de tweede versie gepubliceerd.
