De dronken pretpunkers van Belgian Asociality zongen ooit de lof van Bompa Punk, een punker op leeftijd die eigenlijk nog steeds de puberteit niet ontgroeid was. In het echte leven bewijzen de oude knarren van Nomeansno met All Roads Lead To Ausfahrtdat punk op leeftijd wel degelijk interessant kan zijn.
Ze zijn met hun drieën een slordige 150 jaar oud en hebben sinds ze eind jaren zeventig als duo begonnen een alleraardigste back catalogue opgebouwd die even geniaal als divers mag worden genoemd. In hun eentje waren de leden van Nomeansno verantwoordelijk voor een nieuw genre: jazzcore, een stijl die zij nog steeds als enige spelen, al benaderde Victims Family hen meer dan eens met hun verwante freakcore-uitspattingen. Maar wat denken ze er eigenlijk zelf van? Drummer en benjamin (hij is maar een late veertiger) van de groep John Wright geeft tekst en uitleg.
enola: Na het donkere (Nomeansno) One hebben we zes jaar moeten wachten op een nieuw album. De compilatie-cd The People’s Choice liet vermoeden dat jullie op brugpensioen gegaan waren.
Wright:“We hebben nooit volgens een bepaald schema gewerkt of onszelf doelen opgelegd. De plaat kwam er vooral omdat we opeens beseften dat het alweer vijf jaar geleden was dat we iets uitgebracht hadden en dat het dus geen slecht idee zou zijn om nog eens nummers te schrijven en op te nemen. In tegenstelling tot andere groepen moeten we niet elk jaar een nieuwe plaat uitbrengen. Ik heb er dus ook geen idee van wanneer je de volgende mag verwachten. Hopelijk geniet je nog even van dit album.”
enola: Hebben jullie dan nooit het gevoel dat het, nu jullie op deze respectabele leeftijd gekomen zijn, wel mooi geweest is?
Wright:“Daar staan we eerlijk gezegd nooit bij stil.”
enola: Nochtans hebben jullie doorheen de jaren een pak klassiekers geschreven. Het album bij uitstek is uiteraard Wrong. Wisten jullie op het moment dat jullie die plaat opnamen al dat het er eentje “voor de eeuwigheid” zou worden?
Wright:“Ach, we hadden gewoon het geluk dat Scott Henderson ons enkele opnametips gaf zodat we de valstrikken van Small Parts Isolated And Destroyed deze keer wisten te ontwijken.”
enola: Begin jaren negentig namen jullie Scott mee als tweede drummer op tournees. Bij jullie latere optredens was dat niet langer het geval. Klopt het dat de financiële meerkosten jullie parten speelden?
Wright:“Dat was zeker één van de factoren, je brengt niet alleen een extra man mee maar ook een hoop surplusmateriaal. Daarenboven wisten de meeste van de kleinere clubs totaal niet hoe ze twee drumstellen moesten aansluiten op de P.A., met alle gevolgen van dien voor de soundcheck. Maar het was wel een leuk muzikaal experiment en de uitgelezen kans om meer lawaai te maken!”
enola: Eind jaren tachtig, begin jaren negentig lijkt overigens wel jullie bloeiperiode geweest te zijn. De albums volgden elkaar relatief snel op en na het magistrale Wrong volgde het totaal anders klinkende maar zeker even intrigerende O+2=1. Dat leek wel het startsein voor een resem releases die elke keer anders klonken, maar steeds oh zo herkenbaar waren.
Wright:“Nu geef je ons echt te veel krediet. Zoals ik al zei, hebben we nooit bewust aan een carrière gewerkt, laat staan dat we op voorhand planden hoe een album diende te klinken. We’re basically just guys playing some music for fun and being lucky enough to have some other folks enjoy it for whatever reason.. Meer valt er echt niet achter te zoeken.”
enola: Dat jullie dus om de zoveel albums nog eens een echt punkalbum uitbrengen is dus ook toeval?
Wright:“Ja. Natuurlijk wilden we deze keer iets anders brengen dan de duisternis van One, maar Ausfahrt is vooral een weergave van de muziek die we op dat moment wilden spelen. Rob (Wright, bassist en de oudere broer van John, jbo) heeft vooral teksten aangedragen deze keer.”
enola: Robs teksten zijn kleine pareltjes vol sarcasme en een haast tragisch-ironische toets. Is je broer echt zo’n cynicus?
Wright:“Rob leest gewoon veel.”
enola: Ik had begrepen dat vaak één van jullie beiden een nummer aandraagt.
Wright:“Goh, iedereen heeft wel ideeën voor nummers en tijdens repetities werken we die dan verder uit.”
enola: Kunnen die repetities dan vergeleken worden met optredens? Live durven jullie sommige nummers wel eens helemaal uit te benen en volledig anders op te bouwen.
Wright:“Zoveel improviseren we nu ook weer niet, alleen Rob durft wel eens andere basstukken te spelen. De ene keer werkt dat, de andere keer niet. We denken wel na over onze liveset zodat hij zijn pieken en dalen heeft en het publiek niet verveeld raakt. Enfin, dat hopen we toch!”
enola: Tijdens jullie laatste optreden in de 4AD speelden jullie anders wel veel punknummers, en vooral veel nummers uit het laatste album. Ik ben van jullie een meer diverse set gewoon, moet ik toegeven.
Wright:“Normaal kiezen we voor een mix van oud en nieuw. Het publiek heeft sowieso een paar favorieten die we dan ook vaak spelen en daarnaast kiezen we zelf een paar oude nummers die we al lang niet meer gespeeld hebben, die we dan afwisselen met wat nieuwe nummers. Dat Ausfahrtnogal “punky” is, zal je waarschijnlijk het gevoel gegeven hebben dat het een “punkgerichte” set was.”
enola: Jullie zijn gestart als duo op Mama, maar vanaf Sex Mad speelde Andy Kerr (zang / gitaar) mee tot hij ergens na 0+2=1 vertrok en jullie Why Do They Call Me Mr. Happy? weer als duo opnamen. Maar in diezelfde periode werd Tom Hollister jullie nieuwe gitarist. Voelde dat niet vreemd aan, om na zoveel jaren met een nieuw bandlid te moeten starten?
Wright:“Integendeel, we mochten onszelf gelukkig prijzen dat zo’n beroemd man als Tom met ons wou samenspelen. We kenden Tom al langer omdat hij samen met ons in The Hanson Brothers (een Ramones-tribute/parodiegroep met teksten over hockey, jbo) en The Showbusiness Giants speelde, net als Andy overigens.”
enola: Tot slot, zelfs nu jullie — eindelijk — een eigen website hebben, blijft het moeilijk om uit alle onzin enkele feiten te vissen. Is nonsense better than no sense at all?
Wright:“We zijn gewoon veel te lui, waardoor John C (de webmaster, jbo) dan maar zelf af en toe de website updatet en nieuws online zet. Maar natuurlijk is het allemaal waar wat daar staat! Als het op het internet terug te vinden is, dan moet het gewoon waar zijn …”
Nomeansno verkoopt onzin tijdens Dour (vrijdag 13 juli), Rock Herk (zaterdag 14 juli) en op 6 oktober in de Lintfabriek (Kontich).
