Eeuwige dandy Rufus Wainwright is altijd een man van excessen geweest. Te veel mannen, te veel drugs en op zijn laatste twee platen ook te veel instrumenten. Op deze Release The Stars lijkt hij voor het eerst sinds lang zichzelf nog eens in te tomen.
Release The Stars is al Wainwrights vijfde plaat. Hij kwam aan de oppervlakte als zoon van singer-songwriter Loudon Wainwright III, haalde de krantenkoppen door zijn verslavingen en openlijke homoseksualiteit en beroerde vele harten met zijn emotionele nummers. Dat Rufus Wainwright geboren werd om grootse dingen te doen, heeft hij zelf altijd al beweerd. Maar het is er nooit volledig uitgekomen. Een grote schare trouwe fans, dat wel, maar zeggen dat Rufus Wainwright een wereldster is, geeft hem te veel eer.
Zijn laatste uitspattingen, Want One en Want Two, stonden zo vol van barokke composities dat het simpelweg te veel om dragen werd. Iemand moest Wainwright dringend zeggen dat zijn stem al zo in your face is dat het toevoegen van al die fantasietjes en tierlantijntjes zijn muziek naar het potsierlijke doet neigen. Pet Shop Boy Neil Tennant neemt die taak op Release The Stars voor zijn rekening en slaagt half in zijn job. Release The Stars is iets minder barok dan Want One en Want Two, maar kent tegelijkertijd ook te weinig uitschieters.
Single “Going To A Town” is alleszins wel een schot in de roos. “I’m so tired of America”, zingt Wainwright met zijn treurige timbre in een nummer dat knap weet op te bouwen. De ‘Town’ waar hij het over heeft in het nummer is overduidelijk Berlijn, de nieuwe woonplaats van de Canadees. Dat hij een klein beetje verliefd is op de grootstad is af te leiden uit de verschillende nummers die naar delen van de stad genoemd zijn. “Tiergarten” is een dromerig nummer over een wandeling door het gelijknamige park, terwijl “Sanssouci” duidelijk geïnspireerd is door het gelijknamige paleis van Frederik de Grote nabij Berlijn. Een kitscherige en potsierlijke mastodont, waarom verbaast het ons niet dat net Rufus Wainwright daar een nummer over wil schrijven?
Rufus is alleszins nog steeds dezelfde fouterik die tien jaar geleden aan de oppervlakte verscheen. Dat bewijzen de foto’s van de man in Lederhosen die het boekje sieren. Gelukkig heeft hij op Release The Stars niet steeds de neiging zijn geaardheid in de verf te zetten, zoals dat op andere platen soms wel het geval was (“Gay Messiah”, …). De enige miskleun in die richting is “Between My Legs”, volgens de legende een nummer over nachtje ‘stappen’ met The Killers’ Brandon Flowers. Gelukkig gooit Rufus Wainwright nog genoeg hoge ogen om ons ook na Release The Stars als fan te houden. Behalve “Going To A Town” koesteren we ook nog “Nobody’s Off The Hook” en het korte maar erg krachtige “Tulsa”.
Toch heb je ook na Release the Stars het gevoel dat het beste nog moet komen. Rufus Wainwright is in staat tot grootse dingen, maar presteert te vaak onder niveau. Prachtnummers genoeg om een best of te vullen, maar het blijft vooralsnog wachten op die ene essentiële plaat.
