De terugkeer van de hitgetinte electrogoden. Na jaren angstig en ongeduldig wachten, pakt Groove Armada uit met de grootste klepper tot nu toe: omarm Soundboy Rock.
Vijf jaar is het alweer geleden dat met Love Box een album met volledig nieuw materiaal verscheen. Hoog tijd dus dat Andy Cato en Tom Findlay in actie schoten, want voor je het weet, verzeilt je band in de vergetelheid en word je in het beste geval herinnerd als het brein achter dat leuke hitje "Easy", het enige overblijfsel van een oeuvre dat dan de muzikale antennes van een volgende generatie muziekfans zou weten te bereiken. Niet dat Groove Armada niet meer indrukwekkends op z’n palmares heeft, maar wie niet constant met iets nieuws op de proppen komt, verdwijnt uit de gratie en wordt een schim uit het verleden. Eentje waarvan hooguit een of twee nummers zich in het collectieve geheugen nestelen. Het tij keert in dit geval gelukkig op indrukwekkende wijze met Soundboy Rock, een klepper die de concurrentie, die stiekem hoopte op een totaal inslapen van de band, een poepje zal laten ruiken.
Dat Soundboy Rock geen halfslachtige terugkeer zou vormen, liet single "Get Down" al uitgebreid merken. De term zot gedraaid wordt doorgaans in uitermate negatieve context gebruikt, maar in dit geval is geen enkel radiostation er in geslaagd ons zover te krijgen dat er van overkill sprake was. Nochtans zijn er enkele hardnekkige pogingen geweest, waarbij we draaibeurten in onze dorpsdiscotheek gemakkelijkheidhalve nog buiten beschouwing laten. Met die in-your-face-floorfiller opent Groove Armada, na een korte sfeervolle intro, z’n nieuwe plaat. Zo word je vanaf de eerste minuut meegesleept op een elektronica-rollercoaster die niet ongevoelig is voor hedendaagse trends. Dit is een plaat die volkomen in het hier en nu staat en van Groove Armada wordt eigenlijk niets anders verwacht.
Toch is ook deze band niet ongevoelig voor enkele retro-invloeden. Merk bijvoorbeeld hoe een gesamplede vrouwenstem die her en der op de plaat met haar déjà vu-boodschap opduikt, doet denken aan zowel Kim Gordon als The Virgin Suicides. Qua sfeerschepping twee referenties die alvast kunnen tellen. En dan hebben we het nog niet over de andere songs gehad! Het soulvolle “What’s Your Version?” grijpt naar de keel op een manier waartoe we alleen iemand als Louis Armstrong in staat achtten. Of neem “Love Sweet Sound”, dat vanaf de eerste seconde uitpakt met een ritme dat de gedrevenheid van een jockey op een zucht van de eindmeet heeft.
Groove Armada pakt op Soundboy Rock uit met een geluid dat in 1987 cult was geweest, in 1997 vreemd was overgekomen en er nu boenk op zit: “Song 4 Mutya (Out Of Control)” bezit die magische retrofuturistische touch die door veel artiesten nagestreefd wordt, maar die slechts weinigen weten te vatten. Een gezonde mix van electro, pop én kitsch: het is een recept waar weinigen mee wegkomen, maar hier klinkt het alsof heel de synthpop-beweging uit de jaren tachtig gewoon een grote proefneming was om tot dit resultaat te komen.
Enige song die ietwat teleurstelt, is “See What You Get” dat door zijn lome reggae-gitaar en –vocalen net te ganja klinkt om te kunnen tippen aan de opwinding en extase die Soundboy Rock verder kenmerkt. Al moeten we toegeven dat één extra keer naar het triphop/noir-getinte “Paris” luisteren ons zeer vergevingsgezind maakt en we Findlay en Cato in onze armen zouden willen sluiten als dank voor deze indrukwekkende terugkeer.
Groove Armada speelt op 18 augustus op Pukkelpop en een dag later op Lowlands.
