Shellac: Excellent Italian Greyhound
Het is altijd een meelijwekkend beeld geweest: een meute windhonden
die tot jolijt van een bende homines marginali een onbereikbare pop
achterna rent, zich niet bewust van het goedkope vertier dat ze de
toeschouwers bieden. In het hoofd van Steve Albini keren de dieren
zich echter tegen hun supporters en scheuren ze hen aan flarden.
Diezelfde honger naar bloed is eigen aan Shellac: als blaffende
ridders van de minimalistische punkrock zet de band de aanval in op
hypocriete marketingrock en hun sound vliegt naar de keel als een
uitgehongerde rottweiler met gedragsstoornissen. Het tamme karakter
van Santa’s Little Helper uit ‘The Simpsons’ heeft dit trio nooit
gehad, maar over de afwisselend scherpe en silly humor van onze
gele vrienden beschikt Shellac in overvloed. Ondanks de titel en de
hoes heeft ‘Excellent Italian Greyhound’ namelijk niks met
windhonden te maken. Wat de eerste plaat van de band in zeven jaar
wel biedt: noise-chirurgie zonder verdoving van de scherpste plank
en een sound als een afgekloven karkas dat net uit een bassin vol
piranha’s is gehaald. Albini, Weston en Trainer rukken de tongue
uit de cheek om ze dan te fileren en hoewel de plaat niet bepaald
consistent is, noopt het compromisloze karakter en het unieke
geluid van Shellac tot luisterbeurten in het oneindige.
Door de drukke bezigheden van Weston en Albini als producers,
draait Shellac niet mee in het rockcircus waar een plaat om de drie
jaar met bijhorende tour een verplicht nummer is. De dwangbuis van
het huidige rockbestaan wordt over de haag gesmeten en de band
stelt haar eigen wetmatigheden op, namelijk toeren en platen
opnemen wanneer daar de tijd en de goesting voor is. De gemiddelde
Idool-kandidaat kan het zich uiteraard niet permitteren, maar als
je het talent hebt om uit te pakken met tijdloos geknal als ‘The
End of the Radio’ werkt deze aanpak perfect. Deze opener en
live-favoriet is er namelijk pal op: terwijl Trainer met
snare-aanslagen de verstoorde radiogolven evoceert, kruipt Albini
met veel overtuiging en urgentie in de rol van de laatste radio-dj
op aarde. Waar ‘Farewell Transmission’ bij Songs:Ohia nog erg
weemoedig klonk, bulkt deze treurmars van de woede en frustratie.
“This is a real goddamn emergency”, schreeuwt Albini
terwijl gitaaruithalen als gekartelde keukenmessen voor de laatste
keer het hart van de luisteraars doorboren.
Tijd om de wonden te laten helen gunt Shellac de luisteraar niet.
‘Steady As She Goes’, ‘Be Prepared’ en ‘Elephant’ nemen geen
gevangenen en dienen zonder genade het fatale spuitje toe. Trainer
zoekt met kurkdroog gehamer naar de aorta terwijl Albini en Weston
met vlijmscherpe gitaarpartijen als twee angels of death
de veel te enthousiaste aderlating voorbereiden. De verslaving van
de eerste plaathelft schuilt vooral in de drive en de gestripte
sound van de band. Waar de kamerbrede gitaren van Deftones en
slepende stem van Chino Moreno doen denken aan een hond met
vetrollen die even opkijkt om weer te gaan maffen, snelt Shellac
als een, jawel, windhond die vel over been is naar zijn prooi. In
‘Paco’ wordt met zacht gepingel even halt gehouden, maar wanneer
Trainer plots zijn versnelling plaatst, wordt met de tong uit de
bek en snot op het gelaat naar het doel gehold als een luipaard die
net de manke ree in de kudde heeft ontdekt.
Soms kan de explosieve, geëlektrificeerde power van Shellac zich
echter tegen de band richten. Zo is afsluiter ‘Spoke’ voor Shellac
wat ‘Tame’ voor Pixies was: Albini schreeuwt zich hees als Frank
Black in zijn beste dagen, maar het genadeloze geloei levert echter
geen overtuigend nummer op. Het gitaarduel tussen Weston en Albini
in ‘Boycott’ klinkt een pak evenwichtiger zonder de anarchistische
geest van de punkmentaliteit met de voeten te treden.
Hoewel ‘Genuine Lulabelle’ even de vaart uit de plaat haalt met
verstilde intermezzo’s en enkele voice-overs, is ook dit rustpunt
typerend voor deze plaat. ‘Excellent Italian Greyhound’ is namelijk
een vlijmscherpe brok intuïtieve spanning die ongenadig knalt
zonder in een overbodige sérieux te vervallen. Shellac doet in een
steeds strakker georganiseerde rockwereld nog gewoon zijn goesting
en of het u nu bevalt of niet: ze lijken nooit weggeweest te
zijn!
