"Ik twijfel." De eerlijkste maar ook vreemdste politieke leuze ooit. Toen Knack-journalist Stijn Tormans zijn politieke partij Stijn oprichtte in het kader van een artikelenreeks viel vooral zijn partijprogramma op, dat slechts die twee magische woorden bevatte waarmee alles gezegd was.
De Nederlandse Mariska Baars lijkt ook te twijfelen. Op haar debuut sC brengt ze zachte fluisterliedjes met niet meer dan een akoestische gitaar en haar eigen stem. Dat ze debuteert bij Morc Records doet evenwel vermoeden dat Soccer Committee niet het zoveelste meisje met een gitaar en gebroken hart en dito dromen over prinsen en witte paarden is. sC baadt vooral in stilte en ingetogenheid, de breekbaarheid is nooit ver weg.
Baars’ weifelende stem past wonderwel bij de al even behoedzame muziek en geeft de nummers alle voordeel van de twijfel. Verwacht op sC geen boude statements of uitgesproken meningen, maar nauwelijks geopperde opinies die bij een teveel aan zonlicht zouden verschrompelen. Het duurt dan ook vier nummers lang vooraleer Baars iets voller durft te zingen in het pastorale "Carriage"dat vaagweg hint naar Meg Baird maar nergens even prominent durft te zijn.
Veel eerder dan naar Baird kan dan ook een link gevonden worden naar labelgenote Annelies Monseré, hoewel deze laatste haar nummers voller laat klinken en zich vooral op de piano richt. Net zoals op Monserés plaat zijn de nummers hier immers vervlogen nog voor ze zich goed en wel genesteld hebben. Natuurlijk valt de gitaarlijn in "Stripping The Nude" op doordat ze zo eenzaam staat binnen het nummer, en valt er ook iets te zeggen voor het warme "Here I Go Again". Toch dient sC zich vooral als geheel aan.
De acht nummers halen samen niet meer dan drieëntwintig minuten, meer zou waarschijnlijk te veel zijn. De zacht meanderende songs van Soccer Committee gedijen namelijk het beste binnen een korte tijdsspanne waarbij ze paradoxaal genoeg alle aandacht opeisen van hen die niet actief luisteren. De nummers zouden immers niet alleen verdrinken in een kakofonie van geluiden en gebeurtenissen, maar zouden, als ze naakt en kwetsbaar voor de luisteraar staan, evengoed te mager uitvallen.
sC bevindt zich in een vreemd niemandsland tussen droom en daad, slaap en alertheid. Het album gedijt het beste in een schemerzone waar realiteit en fictie in elkaar overvloeien, luister maar naar "White Stone". Dit zijn geen nummers die gedijen onder de koude spotlichten van een concertzaal, dit zijn nummers die tot hun recht komen in half verduisterde slaapkamers waar het enige oprechte antwoord op alle gestelde vragen eenvoudig is: "ik twijfel".
