Het oog blijft tot de verbeelding spreken. Het idee dat zo een complex orgaan door evolutie ontstaan is, joeg koude rillingen over de rug van Charles Darwin, zelfs al heeft hij dan gelijk gekregen. Romantisch aangelegde figuren zagen er de spiegel van de ziel in en voor George Bataille was zijn "geschiedenis" dan weer de aanzet tot een aantal erotisch-sadistische bespiegelingen.
In Organ Eye vloeien al deze ideeën samen, want het album is niets meer of minder dan een organische trip in twee nummers die elk moeiteloos de twintig minuten overschrijden. Het mag dan ook duidelijk zijn dat Organ Eye niet zomaar een groep is. De band is een samenwerking tussen het Nieuw-Zeelandse Minit (Jasmine Guffond en Torben Tilly) en het Portugese Osso Exótico (David Maranha en Patrícia Mach´s).
De groep ontstond in februari 2005 toen het Staubgold Sound System, net als Minit en David Maranha, acte de présence gaf in de ZDB Galerij in Lissabon. Een gedeelde voorliefde voor klankexperimenten, geluidstapijten en drones leidde tot Organ Eye en een eerste gelijknamige album dat geluidsexperimenten onder drone-vorm verder exploreert en uitdiept. Het stigma van elitaire en kunstzinnige moeilijkdoenerij legt dan ook een zware last op Organ Eye, vooral omdat de groep zich er zelf niet voor schaamt hoogdravende theorieën te verkondigen op de eigen site.
Wars van alle pretentieus gewauwel en vergezochte theorieën blijft Organ Eye gelukkig een interessante reis doorheen moderne, minimale klanksculpturen die via zichzelf herhalende thema’s en haast onmerkbaar ingevoegde stoorzenders weet te fascineren. "Tema 1" (vijfentwintig minuten) ontplooit zich bijvoorbeeld pas na zestien minuten tot een dwingende muur van elektronische terreur zonder de basisstructuur uit het oog te verliezen. In de pulserende dwingelandij weet een enkel geluid zich na de twintigste minuut vooralsnog een toegang te forceren waardoor het nummer op het einde de kiemen van een verlossing in zich draagt.
Met "Tema 2" (twintig minuten en negentien seconden) gaat de groep een andere richting uit. Het sonische geweld krijgt hier van bij de aanvang een vollere invulling en laat stemmige ruis botsen op haast herkenbare harmoniumklanken en een nauwelijks hoorbare ondertoon die de angst voor tinnitus voelbaar maakt. Halverwege de vierde minuut worden de demonen ontketend en ontspoort de song langzaam maar zeker in een schijnbare kakofonie van klanken waarbinnen de dreiging opnieuw tastbaar wordt. Het gevarieerde spel met klanken en geluiden zonder het thema uit het oog te verliezen, geeft aan dit tweede nummer een spankracht dat "Tema 1" niet heeft.
Organ Eye is ongetwijfeld pretentieus en bewust kunstzinnig, maar dat is nergens hinderlijk tijdens de beleving van "Tema 1" of "Tema 2". Organ Eye is immers een bevreemdende trip langsheen werelden, opgebouwd uit vervormde klanken en impressies. De twee tracks op het album vormen echter geen geheel en worden dan ook het beste afzonderlijk beluisterd, wil men de impact ervan ten volle ervaren.
