Tussen de hipcats van goddeau zitten er een paar die de gitaren graag eens laten voor wat ze zijn. Dan willen we onze onderbuik op wat bassen trakteren en onze haren door de beat laten wapperen terwijl we voor de boxen dansen. Gelukkig houdt Simian Mobile Disco daar rekening mee, en wel middels het uitstekende Attack Decay Sustain Release.
De ontstaansgeschiedenis van deze plaat is te leuk om u te onthouden, dus leg u even achterover voor een stukje geschiedenis. James Ford en Jas Shaw, het huidige Simian Mobile Disco, vormden eind jaren negentig tijdens hun studentenjaren in Manchester een band. Samen met een singer-songwriter en een bassist waren ze toen Simian. Maar Ford en Shaw, die tot dan in lokaaltjes met elektronische klanken hadden zitten spelen, voelden zich niet zo goed in hun beperkte rol van veredelde ritmesectie.
De twee gingen zelfs tijdens hun tournee (na afloop van het concert) elders plaatjes draaien, vandaar de naam Simian Mobile Disco. Nog voor het einde van die tour was de split een feit. Op dat moment had de platenfirma net een wedstrijd in elkaar gebokst om het Simian-nummer "Never Be Alone" te remixen. Ene (toen nog nobele onbekende) Fransman Justice genaamd won toen niet, maar zijn versie werd wel opgepikt door Erol Alkan. De rest is geschiedenis: vier jaar na datum is de Justice vs. Simian-remix nog altijd een hit in zowat iedere hippe boîte ter wereld.
De beatbroeders bleven op een spontane manier tunes fabriceren — niets moet, alles mag — waaronder het bekende "Hustler", dat ook op deze plaat belandde. De twee wonnen meer en meer aan aandacht, en uiteindelijk kreeg SMD een degelijk platform wanneer het Wichita-label hen de kans gaf dit debuut te maken. De plaat werd analoog opgenomen (meer dan een modegril tegenwoordig) en onder andere oud-Simian-zanger — no hard feelings! — Simon Lord ("I Believe") en Go! Team-frontvrouw Ninja ("It’s The Beat") werden vriendelijk verzocht plaats te nemen achter de microfoon.
Met de passende titel "Sleep Deprivation" grijpt Attack Decay Sustain Release onze aandacht. Het nummer, overgoten met een licht sausje reutel-electro, brengt ons terug naar de hoogdagen van de rave en sluit tevens mooi aan op de new-rave-trend. Het debuut van Klaxons, vaandeldragers van die hype, werd trouwens door James Ford geproducet. Maar ook Arctic Monkeys werkten met Ford samen: de SMD-mannen maken er een sport van om met de grens van indie en dance te flirten en op die manier zoveel mogelijk mensen over de lijn te trekken.
De plaat luistert en danst vooral lekker weg. De nummers presenteren zich uiteenlopend: van genre Daft Punk tot de onmiskenbare jaren tachtig-sound (inclusief zwevende synths) van "I Believe". Geef ons toch maar het Chemical Brothers getinte "Tits & Acid". De zuurtegraad ter hoogte van onze oksels stijgt bij het horen van dit nummer, wanneer we even loos gaan als een stel apen tijdens een wedstrijd bananen gooien. Ook leuk wordt het als bij de intro’s van "Hotdog" en "Wooden" de beat even stevig wordt aangestampt als bij een pas verpotte buxusstruik.
Het duo bracht als voorbode voor deze plaat de voorbije maanden al twee platen uit, mixalbums in de Bugged Out! en Go Commando-reeks. Toch raden we aan om zeker het eigen werk ook in huis te halen. Simian Mobile Disco heeft een album gemaakt dat in de kleren kruipt. Dit is een plaat die je pas afzet wanneer de buren na drie uur muurbonken radeloos de politie bellen.
Simian Mobile Disco speelt op vrijdag 13 juli op op Dour.
