De tijd dat een in niet veel meer dan bevlekte jarretels gehulde
Marilyn Manson op het podium zijn bast openhaalde terwijl hij
zichzelf tot langverwachte antichrist kroonde, ligt een heel eind
achter ons. Ondertussen is de vogelverschrikker ook ten prooi
gevallen aan de stilering en stilaan tot een glamouricoon aan het
uitgroeien. Spijtig genoeg leek het er dan ook op alsof hij na de
voltooiing van zijn indrukwekkende trilogie meer tijd in de
dressing dan in de studio doorbracht. ‘The Golden Age Of Grotesque’
had weliswaar nog genoeg onstuimige rocktracks, maar onder meer
door de nietszeggende lyrics vol kinderachtige dubbelzinnigheden
was deze plaat nergens meer dan onderhoudend. Voor de opvolger ‘Eat
Me Drink Me’ dook Manson enkel met gitarist/bassist Tim Sköld de
studio in. Geen slechte keuze, want een minimalistischer aanpak zou
hem kunnen toelaten zich terug als muzikant te profileren in plaats
van steeds meer in het karikaturale weg te zinken.
De smaakmakers wakkerden de anticipatie voor dit nieuwe project de
voorbije weken nochtans allerminst aan. De single ‘Heart-shaped
Glasses (When The Heart Guides The Hand)’ is ongetwijfeld het meest
toegankelijke nummer uit Mansons repertoire, maar tegelijkertijd
een pijnlijke confrontatie met de commercialisering van ’s mans
werk. In de bijhorende clip zien we hoe Marilyn zijn nieuwe vlam
Evan Rachel Wood trakteert op een wilde joyride, een ode
in een club en een vrijpartijtje in een plas bloed (wat een toeval:
ook onze dates eindigen steevast op deze wijze) en geeft aldus
perfect de essentie van de song weer: style over
substance. Hoe hersenloos ook, amusant blijft het natuurlijk
wél. Eenzelfde lot was die andere voorbode ‘I Was Your Vampire’
(tegelijkertijd vrijgegeven op Myspace) niet beschoren: een
geforceerde poging van Manson om een epische murder ballad
neer te pennen die hij beter had afgestaan voor de soundtrack van
een tienerhorrorprent in plaats van er zijn zesde langspeler mee te
openen.
Meteen dan maar het goede nieuws verkondigen: ‘Eat Me Drink Me’ is
een veel betere plaat geworden dan deze eerste afgevaardigden
lieten veronderstellen en een stap vooruit na ‘The Golden Age Of
Grotesque’. De voornamelijk gitaargerichte composities klinken
soberder en dus meer als een volwassen rockact. Ook de teksten
zijn, hoe clichématig ook, toch niet meer compleet nietszeggend:
geen zwaarwichtige politieke of religieuze beslommeringen deze
keer, maar een romantische thematiek die voor het eerst een blijk
geeft van de gevoelens die onder de laag make-up verborgen gaan
(“I gave my soul to someone else, she must have known
that” horen we de man op een bepaald moment zeggen, duidelijk
verwijzend naar zijn doodbloedende huwelijk met Dita Von Teese).
Natuurlijk gaat Manson nog een paar keer uit de bocht met een
aaneenschakeling van voorspelbare metaforen. Doorheen de plaat
vergelijkt hij zijn relationele beslommeringen meermaals met een
autorit – we kid you not – en op ‘Are You The Rabbit?’
overschrijdt hij daarmee meermaals onze tolerantiegrens: “You
are an unmarked car, I can’t remember where I parked you”,
alsjeblieft zeg. Teleurstellend, want we hadden gehoopt op een
perverse bewerking van ‘Alice In Wonderland’, één van de favoriete
werken van Zijne Duisterheid. ‘Mutilation Is The Most Sincere Form
Of Flattery’ is dan weer een narcistische bevestiging van de eigen
iconische status, maar gaat een beetje zielig klinken buiten de
nonconformistische context van weleer. Want waar in Mansons
zelfverheerlijking vroeger nog een parallel met de blinde verering
van god and government kon ontwaard, ontbreekt die hier
volledig.
Muzikaal gaat Manson naast de opener voorts nog slechts één keer
het verkeerde pad op: ‘Just A Car Crash Away’, opnieuw een poging
tot pathos waarvan het eindresultaat eerder geconstipeerd dan
doorleefd klinkt. Natuurlijk krijgen we ook enkele tracks die
eerder amusant dan echt goed zijn: ‘The Red Carpet Grave’ ligt
bijvoorbeeld lekker in het oor, maar had in een snellere versie
even goed een Fall Out Boy-track kunnen opleveren. De ménage à
trois met Lucifer, ‘You And Me And The Devil Makes 3,’ doet
het sterkst aan de voorganger denken en is dus voornamelijk een
guilty pleasure (met een lijn als “Watch out your face, my
sperm is cold as ice” kan je alleen maar hartelijk lachen).
Tot onze grote maar zeer blijde verbazing komen we tussendoor toch
ook nog enkele echt sterke tracks tegen. Op kop staat ‘Evidence’,
de sekstrack van de plaat waarin Manson de perfecte decadente
context schept om lauwe zinspelingen als “Your lips look like
they were made for something else but they just suck my
breath” toch als een natuurlijke uitspraak te doen lijken en
zo zijn meest opzwepende midtempotrack ooit fabriceert. ‘They Say
That Hell’s Not Hot’ had dan weer een typische afsluiter voor een
eightiesmetalplaat kunnen opleveren: de power
ballad die je van de eerste noot tot de laatste meekweelt,
met een ingebouwd intermezzo dat smeekt om een partijtje
luchtgitaar. Ook ‘Putting Holes In Happiness’ heeft die
nostalgische toets – hoor die hairmetalsolo middenin – en
compenseert de cliché doordat het als een Manson klinkt die niet
langer zichzelf wil overstijgen. Met de finale titeltrack slaagt de
man uiteindelijk zelfs nog in de missie die hij in het eerste
nummer niet kon waarmaken en rondt hij het album af met een puike
gitzwarte ballad.
In het gehele Marilyn Manson-oeuvre zal deze plaat ongetwijfeld het
breedste publiek aanspreken. Het niveau van de trilogie haalt de
voormalige antichrist superstar niet meer en als
rustigere instapplaat zullen we dan ook het prachtige ‘Mechanical
Animals’ blijven aanraden. Toch is ‘Eat Me Drink Me’ een betere
schijf dan zijn entertainende maar bij momenten vrij infantiele
voorganger en toont ze aan dat er ook voor een getemde Manson een
toekomst in het vizier ligt, dat hij ook buiten zijn
rariteitenkabinet als artiest kan blijven dienst doen.
Om af te ronden nog een boodschap van algemeen nut: keil de
Europese editie van de plaat na de elfde track uit de stereo, want
de goedkope Inhuman mix van ‘Heart Shaped Glasses’ wil u niet in de
oren horen suizen. Het zou u wel eens tot een bekering tot devoot
christen kunnen aanzetten.
Marilyn Manson staat op 28 juni op de main stage van Rock
Werchter.
