Compromisloos, oorverdovend en geregeld tegen schenen schoppend, zo kennen we Pissed Jeans. Het zootje ongeregeld neemt met Hope For Men de kaap van de zogenaamde moeilijke tweede met de vingers in de neus. Ondergaan die herrie!
"Don’t Need Smoke To Make Myself Disappear", zo heette de 7" waarmee Pissed Jeans vorig jaar op verpletterende wijze ons leven binnenkwam. Op de oceaanbodem liggen wanneer een met lood beladen containerschip er neerdaalt, d´t gevoel. Die single bleek geen debuut te zijn, maar het vervolg op langspeler Shallow, die bij het bij kenners vast bekende Parts Unknown verschenen is. Ondertussen heeft Sub Pop het viertal kunnen verleiden, waardoor "de muzikale variant op het doorspoelen van het toilet" (dixit de band!) een groter publiek met verstomming kan slaan. Het mag duidelijk zijn dat de band zich op verbluffende wijze van deze taak kwijt.
Het nieuwste speeltje dat de groep hiervoor heeft, heet Hope For Men en dat klinkt — muzikaal althans — hondsbrutaal: als de overtreffende trap van McLusky, zeg maar. Verwacht van Pissed Jeans geen toegeving wat de beluisterbaarheid of toegankelijkheid van zijn muziek betreft. Opener "People Person" wordt in je strot geramd op het tempo van een woest bonkend drumpatroon, dat zijn oorsprong lijkt te hebben in de hardcorewereld. Vocalist Matt Korvette zingt, nee, declameert een tekst waar zonder tekstvel geen woord van te volgen is, en gitarist Bradley Fry perst op elke mogelijke manier klanken uit zijn instrument, behalve dan door het te bespelen. Ondergaan? Ondergaan!
Hoewel het viertal op zijn debuut nog een ’fuck you’-statement durfde te maken richting fundamentalistische punkachterban (door in "Ugly Twin" een piano binnen te smokkelen), wordt de ’fuck you’ op Hope For Men vooral gericht op ons aller trommelvliezen. Denk aan het meest vernietigende werk van de Melvins, en je krijgt vaagweg een idee hoe bijvoorbeeld "Secret Admirer" klinkt. Net als bij King Buzzo en gezellen is ’demonisch’ geen scheldwoord om de muziek van Pissed Jeans te omschrijven, maar veeleer een compliment. Laat ons daarbij niet uit het oog verliezen dat rock-’n-roll ooit ontstaan is uit verzet tegen gangbare zaken, een houding die Pissed Jeans op het lijf geschreven lijkt, zonder dat daar marketingtechnische oorzaken achter moeten worden gezocht.
Door de hele tijd met luide, de waanzingrens overschrijdende muziek uit te pakken, creëert Pissed Jeans echter ook een patroon, een eigen versie van de gangbare zaken. Daartegen zet de band zich af met "Scrapbooking", dat meer boze droom dan rocknummer is, en in staat is mensen er weer toe aan te zetten onder hun bed te kijken voor het slapengaan. Wanneer met "I’ve Still Got You (Ice Cream)" de plaat opnieuw uit de startblokken schiet, resulteert dat in het soort opluchting dat aan euforie grenst, een gevoel dat prima samengaat met de no-nonsense garagerock die het nummer je in de maag splitst, en waarmee je in een klap het toegankelijkste nummer van Hope For Men achter de kiezen hebt.
Vervelen doet het album nooit — daarvoor duurt het niet lang genoeg — maar ergens tijdens "Fantasy World", tussen enkele van de beste stonerriffs door, duikt toch een gevoel van herhaling op, vooral bij het aanhoren van de schorre, ietwat jankende stem die Korvette gebruikt om zijn teksten op band te zwieren. Zelfs dat kan echter ons geloof in de band niet aan stukken slaan, en wanneer dat dan toch even dreigt te wankelen, is er altijd nog "Caught Licking Leather", een motherfucker van een song die de twijfelaar in onszelf op het rechte pad houdt, en doet besluiten dat Hope For Men een mokerslag is die je met plezier in het gezicht laat planten.
