Het fenomeen ‘Daniel Padden’ begint zich langzaamaan te
verspreiden, ook al blijft zijn muziek vaak in een stoffig hoekje
van kleine en vaak wild verspreide labels liggen. In Leicester lag
hij mee aan de basis van het geapprecieerde Volcano the Bear, een
improvkwartet met een uniek klankenpalet. Daarnaast begon Padden
enkele jaren geleden aan een soloproject, dat stilaan uitgroeide
tot een trefpunt voor gelijkgestemde muzikanten met unieke
talenten. Bij ‘The One Ensemble of Daniel Padden’ werd de hulp
vaker in de Schotse folkscene gezocht; op dit moment bestaat er een
nauwe samenwerking tussen Padden en het prachtige Nalle, een band
die zich al even moeilijk laat beschrijven zonder het over
‘freakfolk’ te hebben, al is dat op zijn minst een breed
gegeven.
Na het aimabele ‘Te Owl of Fives’ – een album dat nog steeds veel
weg had van een Padden soloproject – volgde de onvermijdelijke
expansie: The One Ensemble was geboren. Na de nonconformistische
soloplaat van vorig jaar, krijgen we dan toch voor het eerst
Paddens volledige arsenaal te horen op ‘Wayward the Fourth’, een
plaat die met de regelmaat van de klok verrast en verbluft. Met
Chris Hladowski en Peter Nicholson als versterking maakt The One
Ensemble ware hoogdagen door, al zal deze plaat veelal onopgemerkt
blijven.
Op zich is het niet makkelijk te omschrijven wat Padden en co.
precies uit hun mouw schudden. Toonvoorbeeld van dit probleem is
openingstrack ‘Joker Burlesque’, een nummer met drie unieke
elementen. Een klassieke strijkerspartij opent met hetgeen enkel
‘berekende neutraliteit’ genoemd kan worden, gevolgd door de
donkere, gekke folkballade als centrale figurant. Hier ontdekken we
al een eerste geheim wapen, en dat is de stem van Daniel Padden
zelf. Deze doet onmiddelijk denken aan Dan Bejar (Destroyer), maar dan
net dat tikkeltje scherper. Hij wordt ondersteund door strijkers en
gitaren en legt hier een cruciale bouwsteen voor het hele album. De
derde ‘beweging’ in dit nummer is het bevlekte moment van glorie
van iets wat op een kazoo lijkt (maar het vast niet is),
ondersteund door luchtige laagjes noise.
Aby Vulliamy’s stem krijgt u meteen na deze epische opener te horen
op ‘Neither One Thing’. Wij dachten meteen aan Joanna Newsom en
Josephine Foster, weliswaar met toevoeging van enkele flessen
jenever. Dat Padden hier een vocale bezwering laat volgen door
zacht gitaarspel bewijst enkel hoe veelzijdig deze plaat kan zijn.
‘Shapes Disguised As Sizes’ introduceert het Waitsiaanse elementje
in Paddens muziek; het betreft hier een volwassen speelsheid die
gepaard gaat met het persen van vreemde klanken uit eerder
conventionele instrumenten.
‘Resonant Kings’ en ‘The Venerable Eleventh Melody’ zorgen voor de
repetitieve gitaardrones en overlappende (geïmproviseerde?)
strijkers; noem ze gerust de adempauzes tussen al dat wervelend
geweld, al klinken adempauzes in de wereld van Padden tevens
ongewoon, om niet te zeggen chaotisch. ‘Resonant Kings’ wordt
geflankeerd door ‘Smok’, een waltz vol warmbloedige
invloeden (wij durven het woord ‘klezmer’ bijna niet uit te
spreken) met Hladowski als belangrijkste actor, en ‘Horsehead
Waltz’. Deze laatste bevat diezelfde hoekige melodie uit ‘Joker
Burlesque’, al heeft Padden wel zijn clownsmasker opgezet. Je
verwacht op elk moment een brullende Tom Waits, zingend over kleine
meisjes en flessen whisky.
Daarna lijken we in een rechte lijn naar het einde te versnellen.
Hoogtepunten liggen minder makkelijk voor het grijpen, al is de
regelmaat hier tevens een verademing. ‘The Following Thunder’ is
vooral opmerkelijk door de ingetogen pracht, met opnieuw raspende
violen als noise, terwijl ‘Berlinda’ Padden nog eens de kans geeft
zijn stembanden te gebruiken. Hier klinkt de man bijna als een
getormenteerde Thom Yorke. Tot slot
zorgt ‘Another Cup to Drown’ voor een passend einde zonder veel
dramatiek, de lichte kater na een nachtje paddestoelen en alcohol
met Daniel Padden.
‘Wayward the Fourth’ is een vreemdsoortig juweeltje van formaat,
dat ons in se weinig kan vertellen over de richting die Padden nu
wil uitgaan, behalve dan dat deze man en zijn gevolg zich zonder
veel pretentie in allerhande stijlen thuisvinden. Binnen de
‘vreemde’ folkmuziek is dit dan ook een aanrader, misschien zelfs
een jaarplaat, en dat terwijl u dit schijfje moeilijk te pakken
zult krijgen. Misschien moeten we maar eens een hype
opstarten.
http://www.myspace.com/oneensemble
