Nid & Sancy, de Bonnie & Clyde van de electro, pakken opnieuw uit met stevig, meeslepend werk. Het duo gaat deze keer breder, dieper en harder, een evolutie die volledig onze goedkeuring wegdraagt.
Color At The Darkest Disco, de nieuwe worp in kwestie, schiet uit de startblokken met “Sunshine At Night”, een nummer dat lijkt te dingen naar een award voor perfecte openingstrack. De song sleept je de diepte in, een wereld waarin het futurisme van oude James Bond-films overheerst en een meeslepende beat het ritme bepaalt van de hippe vogels en cool cats die er leven. Met “Sunshine At Night” geeft het electro-duo al aan dat Color At The Darkest Disco absoluut geen Talk To The Machine part 2 wordt. Hoe stevig en overdonderend die eerste plaat ook was, met herhaling is niemand gediend en dat lijkt het duo maar al te goed te beseffen.
De ballen die Nid & Sancy ten tijde van dat debuut had, zijn echter — gelukkig — nog steeds aanwezig: “My Rave”, dat met ‘Don’t fuck up my rave’ een duidelijke waarschuwing richting dansvloer afvuurt, laat horen dat Nid & Sancy in de eerste plaats een groep is die de luisteraar aan het dansen wil krijgen, een aspect dat sommige electro-acts al eens over het hoofd durven te zien wanneer ze in de studio aan de slag gaan.
Oorspronkelijk zou deze plaat Give It Up For Sound heten, een plan dat afgevoerd werd, maar ons nog steeds met een fantastische gelijknamige track achterlaat: Tania Gallagher zingt, kreunt en steunt terwijl de beats botsen en stuiteren. Het nummer klinkt zeer caleidoscopisch en bij de eerste luisterbeurt zelfs verwarrend, maar gooi het even op repeat en in geen tijd ben je er aan verslingerd als de eerste de beste raver aan zijn magic pills.
Wat “No Fuck All” was voor voorganger Talk To The Machine, zou “Wht Lghts Flshng” kunnen worden voor deze worp: een pulserende beat, repetitieve, vervormde stemmen en zowaar zelf strijkers, alle elementen voor een underground hit, zoals dat heet. Hoor hoe de track naar een climax toewerkt en speelt met een spanningsopbouw waar Stephen King nog een en ander van kan leren. Dit nummer is een floorfiller in spe en de aankondiging van de groep dat er remixen op komst zijn van “Wht Lgts Flshng” maakt ons blij als een kind aan de vooravond van Sinterklaas.
En dan hebben we de essentie van Nid & Sancy nog niet vermeld: want waar veel elektronische bands hoorbaar de mosterd bij elkaar halen, lijkt Nid & Sancy stevig op weg te zijn naar een eigen herkenbaar geluid. “The Shakes” heeft wel de kraak- en bliepgeluidjes in zijn intro die je zowat overal hoort en klinkt qua opbouw behoorlijk conventioneel, maar toch overtuigt dit meer dan wat op het doorsnee feestje te horen is tijdens het zogenaamde hoogtepunt van de avond. Eén keer slechts leek de invloed aanwijsbaar: “The Nightporter” heeft hetzelfde donkere, creepy atmosfeer over zich dat zo kenmerkend is voor Massive Attack. Maar verder geen kwaad woord over dit nummer, laat dat duidelijk zijn.
Color At The Darkest Disco verhoudt zich tot Talk To The Machine zoals Discovery tot Homework: het visitekaartje is afgeleverd en goed bevonden, nu mogen pop- en andere invloeden de muziek binnensluipen. Langzaam maar zeker trekt Nid & Sancy de eigen horizon open, met verbluffend resultaat!
Nid & Sancy speelt op 23 juni op Genk Festival, op 14 juli op Dour Festival en op 23 juli op 10 Days Off
