Whip, het bijna-soloproject van Timesbold-frontman Jason Merritt,
is terug met een nieuw album. Merritt verhuisde van Brooklyn naar
Portland, en dat heeft hem muzikaal alvast geen windeieren gelegd.
Naast deze ‘Blues for Losers’ komt er binnenkort de ep ‘R. Mutt’s
Blues’. De nieuwe Timesbold ‘Ill Seen Ill Sung’ is voor het najaar.
Een platenregen die trouwens een Belgisch kleurtje heeft, want
‘Blues for Losers’ is voorlopig enkel verkrijgbaar in de Benelux en
wordt, net zoals zijn opvolger ‘R. Mutt’s Blues’, die ook in het
Verenigd Koninkrijk verkrijgbaar zal zijn, uitgebracht door het
Leuvense Zeal.
Hoewel Merritt pas na het schrijven van zijn nummers door de
bandleden laat kiezen of ze Whip- dan wel Timesbold-materiaal
zullen worden, klinken de nieuwe Whip-nummers helemaal niet als
afdankertjes. Merritt, die zijn Whip-project trouwens beschrijft
als avant-garde blues, heeft met ‘Blues for Losers’ opnieuw een
meeslepend staaltje singer/songwriten afgeleverd. Hoewel ook hier
weer bijna de volledige Timesbold-bende komt opdraven, blijft Whip
het ingetogener broertje van Timesbold. De veel soberdere
arrangementen zorgen er ook voor dat de meer persoonlijke toets van
Merritt behouden wordt.
De plaat opent met het redelijk logge ‘Down by Blood’. Niet meteen
het meest toegankelijke nummer van de cd, maar daarmee is de toon
meteen gezet en kan de gemiddelde Milow-fan zich met
iets anders gaan bezig houden. Met ‘Gainin’ Ground’ lijkt het even
een wat opgewektere kant op te gaan, maar al gauw wordt duidelijk
dat Merritt met zijn voortspinnende deuntjes niet echt het begin
van een zomers liefdesverhaal wil aankondigen.
Het meer ingetogen ‘No Reply’ mag dan wel iets toegankelijker zijn,
ook hieruit blijkt opnieuw dat Jason Merritt niet meteen de
vrolijkste thuis is, getuige het doemdenkerige “Working in your
factories/working in your bars/ they grow up to be sinners/ the
grow up to be whores/ and they all ask the question/ why o why? /
but all they ever get, is no reply.”
Merritt bewijst met nummers als ‘No Reply’ en ‘Kind Favor’ dat hij
gerust in één adem genoemd kan worden met Bright Eyes’ Conor Oberst, een
naam die ook bij andere passages op ‘Blues for Losers’ wel eens
durft door het hoofd spoken. ‘News Flash’ en ‘Spare Angel’, zouden
met hun bizarre bluessound dan weer zo van Tom Waits‘ laatste
drieling geplukt kunnen zijn en weerspiegelen dan ook feilloos waar
Merritt op doelt met ‘Blues for Losers’.
Even dreigt er met ‘Spread Eagle’ wat sleet op de Whip-formule te
raken, maar dat wordt dan weer ruimschoots goedgemaakt door het
kolkende ‘Who Sings’, waar Merritt weer even zijn bozere kant laat
bovendrijven. ‘Wicked Wheels’ illustreert nogmaals dat Merritt
meester is in het langzaam opbouwen van die typisch melancholische
bluessfeer, zonder in meligheid te vervallen. Het korte, enkel door
gitaar ondersteunde ‘Off the Rails’ mag dan wel niet de sterkste
song van het album zijn, het mag zeker een waardige afsluiter
genoemd worden.
‘Blues for Losers’, dat volgens de Whip-mySpace ook uitermate geschikt is voor het
wegjagen van irritante vogels, zal dan wel nooit hoge toppen
scheren bij een groter publiek, het blijft een uitstekende
singer/songwriterplaat die bij voorkeur op latere en verduisterde
uren in de cd-lader kan gestopt worden. Merritts doorrookte stem
naar eigen zeggen werd het volledige album al rokend op de
front porch van een vriend geschreven en het oog voor
detail dat bij dit soort platen zo bepalend is voor de sfeer, doen
het uitstekend samen. In afwachting van de nieuwe Timesbold is
‘Blues for Losers’ dan ook méér dan een tussendoortje om de honger
te stillen. Een aanrader voor de fans van de betere
singer/songwriters met een duyster kantje.
