‘Be Still Please’ is een plaat waar iedereen zou moeten over
zwijgen en we allemaal naar moeten luisteren. Heerlijk om horen dat
vakmanschap nog bestaat.
Portastatic alias Mac McCaughan, voormalig leadzanger van
Superchunk, en aanvullende sessiemuzikanten, brengt met zijn 9de
release sinds 1993 een plaat vol melodische energie die niet bang
is de geijkte paden van het songschrijven te betreden maar wel de
ogen en oren openhoudt. Portastatic wordt omschreven als het
project waarin McCaughan zijn ‘zij-ideetjes’ een vorm geeft. Als
dit ‘zij-ideetjes’ zijn, dan zou ik wel es willen horen waar de man
mee bezig is als hij grote ideeën heeft.
Wat meteen opvalt bij een eerste beluistering van de plaat, naast
de kwaliteit van de productie, is het unieke stemgeluid van
McCaughan: ergens tussen Tom McRae en Billy Corgan. In een andere
context zou die combinatie afstotend kunnen werken, maar hier vindt
ze perfect haar weg tussen de melodieën. En wat voor een
melodieën.
De plaat bevat twee instant hits: opener ‘Sour Shores’ – The Beach
Boys meet het cynisme van een fin de
siècle-gevoel – en ‘I’m in love with Arthur Dove’, een lekker
meeslepend kinderrocknummertje dat wordt voortgestuwd door een
verslavende lead. Beide nummers zijn opgebouwd rond open
harmonieën, intelligente ritmes en teksten met een haakje. En
hebben daarbovenop nog eens een meezinggehalte waaraan zelfs de
beste KSA-klassieker een puntje kan zuigen. Métier!
Voor de rest wordt de plaat gevuld met stuk voor stuk songs die
zich intens laten beluisteren. Ook na een vierde of vijfde ronde in
de cd-speler.
‘Getting Saved’ is ondertussen al een persoonlijke all time
favorite geworden. Zakelijk, analytisch en puur ondergraaft het
nummer het vrolijke liefdesverhaaltje, terwijl een slepende volle
bas de emotionele toon zet. Herman De Coninck in het Engels op
muziek gezet: “It was my birthday and miserable so I decided to
freak you out / to see if there’s a limit on love / when you
discover what that promise is really all about”.
Wat zeker een grote meerwaarde geeft aan de gehele feel van de
plaat is de toevoeging van violen. Ze heffen de plaat op van een
zuiver singersongwriter-staat-op-het
podium-zijn-ziel-bloot-te-leggen album naar een schijf die ademt en
ruimte laat voor herbeluistering.
Het gevaar zat er namelijk in, vooral op tekstueel gebied dan, dat
de plaat had kunnen verworden tot één van die muziekjes die je
enkel oplegt wanneer het weer eens allemaal tegenzit en je
bevestiging zoekt over de slechtheid van de wereld. Want erg
positief of een verstokte bon vivant is McCaughan amper te noemen.
Frases als “There’s a path under centuries of scum where shines
a light / but as we shuffle through our days who has / the energy
to fight? / Fear / is cultured like a pearl / in the black heart of
this World” (uit ‘Like A Pearl’) zijn schering en inslag.
McCaughan laat zich in deze song, en in het bijzonder op deze plaat
dan nog het best omschrijven als Nick Cave op
Prozac.
Toch is net het intelligente, analytische van deze plaat ook haar
keerzijde. Zich sterk bewust van zijn songschrijverscapaciteiten
durft McCaughan op deze plaat ook es over de rooie te gaan op
tekstueel gebied. Vergelijkingen die wankelen tussen kunst en
gekunsteld zijn legio in bepaalde nummers, waardoor sommige teksten
aan kracht en gebaldheid durven inboeten.
Dit minpunt weegt zeker niet op tegen de algemene diepgang en
evenwichtigheid van deze plaat, die regelmatig de weg van mijn
platenkast naar de platenspeler zal afleggen en daarbij nooit zal
vervelen.
Puike plaat! Eerst vinden – volgens de bijgevoegde promobrief is
dit quasi onmogelijk – en dan zeker kopen die handel…
