Het Finse Ensiferum is een band die zich in redelijk korte tijd
heeft opgewerkt tot een vaste waarde in het wereldje van de viking
metal. Met hun titelloze debuut uit 2001 werden ze direct
bestempeld als een nieuwe sensatie, een status die ze drie jaar
later met ‘Iron’ bevestigden. Maar toen troepten er donkere wolken
samen boven de band. In korte tijd trokken zowel zanger Jari
Mäenpää, bassist Jukka-Pekka Mietinnen en drummer Oliver Fökun de
deur van het repetitielokaal definitief achter zich dicht, waardoor
Markus Toivonen (gitaar/achtergrondvocalen) als enig vast lid
overbleef. Vooral het vertrek van Mäenpää lag bij veel fans zwaar
op de maag en wakkerde de vrees aan dat het nieuwe Ensiferum-album
het niveau van zijn illustere voorgangers niet zou halen. Velen
schreven in gedachten al een ‘in memoriam’. Een voorbarige reactie,
want met ‘Victory Songs’ verschijnt het viertal tot de tanden
gewapend aan het front.
Krijgt de fan van het eerste uur op dit album veel nieuws
voorgeschoteld? Nee. Maar het geboden materiaal is qua kwaliteit
zeker niet verminderd, wat van ‘Victory Songs’ een logische stap in
de ontwikkeling van Ensiferum maakt. Het begint nog kalm met ‘Ad
Victoriam’, een instrumentaaltje waar weinig speciaals over te
vertellen valt, behalve dat folk nog altijd een grote rol speelt in
de sound van het Finse gezelschap. Met ‘Blood is the Price of
Glory’ barst de hel los. Een ware vikingaanval, als het ware, die
op dezelfde manier wordt gepresenteerd als op de vorige cd’s: een
aanstekelijke mengeling van blackmetal, een grote dosis folk en een
snuifje powermetal.
‘Victory Songs’ borduurt ook qua opbouw verder op het stramien van
het vorige werk. De rustige intro wordt gevolgd door drie
knallende, snelle nummers die gegarandeerd publiekslievelingen
zullen worden en die onmiddellijk aantonen dat Petri Lindroos
(Norther) niet hoeft onder te doen voor Mäenpää. Uiteraard klinkt
hij anders, maar daarom zeker niet slechter. In ‘One More Magic
Potion’ neemt Ensiferum de voet wat van het gaspedaal: de
folkinvloeden worden extra in de verf gezet met een melodie die
gedragen wordt door een fluitinstrument. Daarna volgt in de vorm
van ‘Wanderer’ zowaar een ballad. Nu hoor ik velen onder u al
mompelen: ‘Nee, geen ballad, alstublieft.’ En toch, Ensiferum raakt
ermee weg. Een wondermooi stukje muziek is het niet, maar het
verveelt ook niet, zeker minder dan de titel doet vermoeden.
‘Raised by the Sword’ en ‘The New Dawn’ zetten er vervolgens als
vanouds weer lekker de beuk in en trekken het niveau van ‘Victory
Songs’ serieus de hoogte in.
Ensiferums eigenzinnige mengeling van stijlen staat steeds garant
voor een afwisselend, uptempo en zelfs avontuurlijk geluid.
Lovenswaardig, want om boven de grauwe middelmaat uit te stijgen,
heb je als hedendaagse metalband vooral méér nodig dan enkel
snelheid. Vandaar ook dat afsluiter ‘Victory Song’ moeiteloos de
hoofdvogel afschiet. Een epos van 10 minuten waarin Ensiferum haar
sterkste troeven in één song giet en waarin zacht aanzwellende
folkinstrumenten overgaan in harde, op topsnelheid voortrazende
metal. Neen, aan kracht hebben deze Finnen niets ingeboet.
Helaas is niet alles op ‘Victory Songs’ even geslaagd. Toivonen
lijkt een wel heel erg grote voorkeur voor zijn eigen backing
vocals ontwikkeld te hebben. Nu kunnen wij het occasionele
‘lalailai’-gezang of een epische uithaal wel appreciëren – in de
ballade ‘Wanderer’ komen die trouwens uitstekend tot hun recht –
maar de snellere nummers zijn er stukken minder mee gediend. Ze
halen het tempo uit de songs en daar komt nog bij dat Toivonen ook
geen wereldzanger is. Maar goed, dat mag fans van Finntroll, (oudere)
Thyrfing en dergelijke zeker niet beletten om hun snek in de
eerstkomende dagen bij de dichtstbijzijnde platenwinkel aan te
meren.
