Een adembenemend nummer als ‘Vaporous’, de opener van deze plaat,
hoor je niet elke dag. “I’m a little girl boiled into a mature
little piece of work”, klinkt het, en we bevinden ons in een
decor waarin jazz en triphop met elkaar versmelten. Een mix die,
afgewerkt met een rijkelijke portie violen, een sfeertje genereert
dat heen en weer beweegt tussen melancholisch zelfbewustzijn en
gelukzalige naïviteit. Deze song verdient meteen gecanoniseerd te
worden, wat toch een hele eer is voor een project dat nog de
kindersokken draagt. Het Canadese duo Stephane Sotto (drums) en
Elsieanne Caplette (stem en keyboards) is al sinds 1999 in de weer,
maar plukt pas nu de eerste vruchten van die samenwerking. Door dit
rijpingsproces van een slordige zeven jaar is het materiaal op
‘Hybrid’ hoorbaar natuurlijk gegroeid, zonder vroegtijdig de staat
van ontbinding te bereiken. Het overvloedig gebruik van strijkers
geeft de meeste nummers een warme gloed die contrasteert met de
geprogrammeerde grondlaag. De stem van Caplette geeft de doorslag:
we kunnen ze het best omschrijven als een exotischer en feeërieker
klinkende Lou Rhodes (Lamb).
‘Vaporous’ zorgt natuurlijk meteen voor de grootste verrassing, en
zet de toon voor een betovering die slechts zelden doorbroken
wordt. ‘Mend (To Fix, To Repair)’ klinkt alledaagser, maar de draad
wordt al snel weer opgepikt. De songs op ‘Hybrid’ vertonen
samenhang, maar geven niet de indruk schaamteloze kopieën van een
succesformule te zijn. Zo spoelt ‘Across The Stream’ met een
snellere ritmiek de bitterheid weg en doet je zo ongestoord op
wolken drijven. Deze zorgeloosheid wordt dan weer doorbroken door
‘Prosaic’, dat door zijn guurdere jazz-invloeden sterk bij het
Portishead-oeuvre aanleunt. Ook ‘Ecclesia’ begint grauw, maar
verkent later ook vrolijker oorden en kent zo die typische
sprookjesachtige afwisseling van beklemming en bevrijding. De
donkere wolken pakken pas echt samen boven de fantasiewereld in het
op tribal drums voortbewegende ‘Paranoia’, waarin Caplette haar
timbre verzwaart en bitser klinkt.
‘Hybrid’ bestaat overwegend uit sterke songs. De enige echte
boosdoeners zijn de instrumentale interludes, die de sfeer duchtig
doorbreken. Het cello-intermezzo ‘In A Crisis …’ hoort eerder thuis
in de Rasputina-stal, al klopt de overgang naar ‘Paranoia’ wél. Een
vreemdere eend in de bijt is ‘Assemblage Point’, een obscure
kampvuurmelodie met een gothictoets die te aards klinkt in
vergelijking met de zweverige sfeer die op de rest van de plaat zo
minutieus wordt opgebouwd. Grote ergernis wekken deze korte
passages niet op, maar ze laten je wel even ontwaken uit de
dagdroom die de rest van het album oproept.
Laat deze kleine imperfecties de triphopliefhebber er niet van
weerhouden om ‘Hybrid’ aan te schaffen. In tegenstelling tot veel
genregenoten slaagt Elsiane er namelijk in om de aandacht
grotendeels vast te houden. Daarmee onderscheiden ze zich meteen
van hun naaste referentiepunt Lamb, dat het op enkele albums lastig
had om die paar briljante tracks aan te vullen met evenwaardige
songs.
http://www.myspace.com/elsiane
