Ze worden steeds mooier, de hoezen van Bherman. Prijkte de Britse Gentenaar op The Other/63 nog zelf op de cover, en werd voorganger Attitudes door een vage close-up van zijn moeder ingenomen, dan is het nu een intrigerende blondine met een opvallend vrolijke hoed die ons benieuwd mag maken. De twee jongens uit de titel, Bhermans zoontjes, staren ons op hun beurt van binnenuit aan.
Het is clichématig om van een artiest te zeggen dat hij een laatbloeier is. We zijn dan ook geneigd het zinnetje niet te gauw van stal te halen. Maar nu wil de waarheid dat het speciaal voor Bherman bedacht zou kunnen zijn. Bruce Elliott, zoals Bherman geboren werd, is immers al 52 en dan neemt men al wat minder snel begrippen als "aanstormend talent" of "jonge hond" in de mond. Maar door Jurgen De Blonde van De Portables aan boord te hijsen en met nog een stel dertigers als ritmesectie hoeven we hier zeker niet over een stel "ouwe zakken" te spreken. Een mens is tenslotte maar zo oud als hij zich zelf voelt (en ja, ook dat is een cliché).
Two Boys kondigt zich aan als een verzameling van elf frisse tracks en daar is weinig op af te dingen. De knisperende elektronica van Jurgen De Blonde helpt de plaat aan een zomerse feel, die het geluid van zijn voorgangers nog verder perfectioneert, en Bhermans occasionele akoestische gitaar stuurt ons in een (nochtans vrij donkere) track als "God Won’t" onherroepelijk naar een Spaanse zonsondergang.
Toch begint het allemaal wat bars op deze plaat. "Bag (I Don’t Wanna Hold Yer)" is een sinistere opener die donderwolken en een nijdig zingende Elliott laat horen. Bhermans grom is overigens op heel de plaat nadrukkelijk aanwezig en doet in vlagen aan andere "angry old men" als Nick Cave en Elvis Costello denken, zonder die heren vocaal enigszins naar de kroon te stoten. Het keyboardarrangement dat "Bag" halverwege naar een climax helpt, zorgt misschien wel voor de mooiste halve minuut op deze plaat.
Sterk is ook het drieluik "Endless Games", "Sophia Rmx" en "Tinseltown", tevens de drie tracks die op ’s mans MySpace-pagina prijken. "Endless Games" draagt drie minuten lang een ingehouden dreiging in zich, die er pas helemaal aan het slot als een etterbuil komt uitspuiten. "Sophia Rmx" en "Tinseltown" werken respectievelijk de ingehouden woede en de zwoele, zuiderse vibe van "Endless Games" verder uit. Bhermans stem komt in deze nummers het best tot zijn recht en geeft de songs, op een bed van meanderende elektronica, een heerlijk relaxte sfeer mee.
"Can I Call Ye" en "I Wanna Talk To You" zijn vooral rijke sfeerstukken, waarin het accent meer op het (sowieso al erg brede) Bherman-instrumentarium komt te liggen.
Op de overige tracks valt daarentegen telkens wél een kleinigheid aan te merken. "My Little Brother" is een eerder banaal tussendoortje en ook de sfeertrack "Doors" mist een klein beetje zijn doel. "Doors" is een erg filmisch nummer dat beter tot zijn recht zou komen mocht men er een passende film bij bedenken. Het huppelende instrumentaaltje "Road" is leuk zonder meer en de nochtans mooie afsluiter "My Little Castle" sleept met zijn zes minuten iets te lang aan.
En toch heeft Bherman met Two Boys opnieuw een stap in de goede richting gezet. De goede momenten op deze plaat tekenen voor het beste uit zijn oeuvre. Vorig jaar werd Attitudes al met een karrenvracht lofbetuigingen onthaald door de Vlaamse pers en dat zal met deze nieuwe, sfeervolle plaat niet anders zijn. Als Elliott en zijn maats aan dit tempo van één plaat per jaar blijven werken en de positieve tendens weten door te trekken, dan ligt er tegen 2010 misschien wel een Vlaams meesterwerkje op ons te wachten.
