Achter Mechanical Birds gaan in eerste instantie Michael Dukes en
Uli Reese schuil. Vorig jaar werkten zij in een verborgen
studiootje het geraamte van enkele luchtige songs uit waarna ze
Melissa Mathes inhuurden om al deze deuntjes van de gepaste vocals
te voorzien. Omwille van deze werkwijze werden ze op voorhand al
vergeleken met Zero 7, hoewel Dukes en Reese de juiste keuze
maakten door slechts één stem aan hun project te verbinden. Dankzij
het ‘lichtende’ voorbeeld van Zero 7 is immers al gebleken dat een
hele resem gaststemmen vaak een onevenwichtig resultaat oplevert
waaraan bovendien moeilijk een eigen karakter toe te dichten valt.
Na deze eerste fase kon Mechanical Birds rekenen op producer Jeff
Rotschild die zijn sporen al verdiend heeft bij de A-list van de
Amerikaanse muziekwereld, hoewel zijn palmares (onder meer Liz
Phair, Melissa Etheridge, Sheryl Crow, Santana, Lindsay Lohan)
leest als the good, the bad and the ugly. Eind 2006 werd
de plaat op eigen houtje uitgebracht in de hoop dankzij de release
een positieve buzz the creëren en zo een label aan de haak te
slaan. Geen slechte zet, want al snel werd de groep tot de iTunes
Music Store geïnviteerd en door Keyboard Music uitgeroepen tot
unsigned artist of the month. Een deal met Peermusic
volgde snel en binnen deze stal werden ze ondertussen zelfs
uitgeroepen tot prioriteit voor 2007.
Mechanical Birds koos resoluter dan Zero 7 voor het poppad: ‘The
Possibility Of Flight’ speelt volgens de regels van het spel en
levert zo een resem tracks af die snel een mogelijke inspiratiebron
verklappen. De sexy wave-pop ‘Tangerine’, het geweldige, lichtjes
onderkoelde ‘Ride The Wave’ en het van een snuif ska voorziene
‘Believe’ hadden niet misstaan op No Doubt’s ‘Rock Steady’. ‘Not
Another Boy’ wordt aangedreven door die typische begeleiding die de
eerste Garbage-producten inkleurde en ‘Dreamlight’ had niet
misstaan op Kylie Minogue’s ‘Impossible Princess’, door de fans
verstoten wegens een iets duisterder klank maar nog steeds het
beste werk dat de Australische afleverde. Met de countrytoets in
‘London Town’ en de typische, naar het refrein aanzwellende
midtempo-track ‘Butterflies On Fire’ worden enkele stereotiepe
poptrucs uitgevoerd, maar ondanks deze duidelijke referenties
klinkt het materiaal nog steeds fris in de oren. Bovendien voegt de
groep aan het klassieke recept enkele nieuwe ingrediënten toe die
het resultaat gunstig beïnvloeden. ‘Swan Song’ gooit bijvoorbeeld
wat drum ‘n’ bass en triphop in de strijd en vormt zo een mooie
ondergrond voor de ontspannen stem van Mathes.
Hoewel het bij momenten lijkt alsof ze benaderd wordt, hebben we
hier toch niet de perfecte popplaat gekregen. ‘Too Far Gone’ brengt
een fletse variant van de soulpop die Lisa Stansfield begin jaren
negentig produceerde en is zo veel minder aanstekelijk dan de
collega’s. Het suikerachtige liefdeslied ‘Take Me’ klinkt zo zoet
dat het pijn begint te doen en zet Mathes bovendien aan haar stem
te forceren om de hoge noten van het refrein eruit te persen. Als
verplichte ballad doet het akoestische gitaarnummer ‘Sad Sad Song’
dienst, maar het gaat te weinig over the top gaat om er
schaamteloos van te kunnen genieten. Ook op tekstueel vlak is er
nog wat werk aan de winkel. Bij dergelijk materiaal verwachten we
niet dat de stilistische praal van Henry James naar de kroon
gestoken wordt, maar een dieptepunt als “I am the honey, you
are the bee, bring me a flower, you will see” is toch een
faux-pas.
‘The Possibility Of Flight’ is allerminst vrij van kinderziektes,
maar toch zouden labels moeten vechten om een groep als deze. Op
dit debuutalbum staat al een hele resem songs die zo catchy zijn
dat ze moeiteloos de hitlijsten kunnen veroveren. De meeste tracks
zijn gewiekst in elkaar gestoken en krijgen een finishing touch
dankzij de voor dit materiaal perfecte stem van Mathes, die dankzij
haar zachte, vaak lichtjes fluisterende timbre de teksten van een
natuurlijke sensualiteit voorziet.
http://www.mechanicalbirds.com/
http://www.myspace.com/mbmechanicalbirds
