Engelands jongste wonderkind speelt géén dansbare gitaarrock, maar houdt het bij een kruising tussen reggae, rap en een scheut werkmanspunk. Jamie T. heet de jongeling die dat allemaal bedacht heeft en voorwaar, de man heeft talent!
De nieuwe Beck. De nieuwe Mike Skinner. Het zijn etiketten waar niet veel twintigjarigen mee door het leven gaan. Jamie T. (voluit Traeys genaamd), een jongeling uit Wimbledon, kreeg ze beide opgekleefd en ook al zingt hij in het begin van zijn debuut over een handvuurwapen aanschaffen en iedereen omverknallen, de jongeman lijkt met de loftuitingen om te kunnen en dat stukje over die aan te richten massaslachting was vast om te lachen.
Eén ding valt namelijk onmiddellijk op bij het beluisteren van Panic Prevention: de plaat klinkt niet alsof het bittere ernst is. Goed, mr. T. staat vast en zeker helemaal achter zijn nummers, dat wil echter nog niet zeggen dat hij, wanneer hij aan het rappen slaat, klinkt alsof je maar beter gedwee knikt of er worden safletten op gezichten uitgedeeld. Als de man tijdens “Calm Down Dearest” de rhymes de vrije loop laat, lijken de mogelijkheden beperkt tot glimlachend meeknikken. Het is eens wat anders dan het vermoeiende gangsta-imago waarmee de doorsnee rappende medemens nog steeds denkt mee te moeten uitpakken.
Jamie T., die na zijn concerten vriendelijk zelf opgenomen mixtapes aan het publiek uitdeelt met zijn favoriete nummers erop, weet op Panic Prevention iets klaar te spelen dat weinigen lukt: ingenieuze muziek op een aanstekelijke manier verpakken en naar buiten brengen. Het geheel mag dan behoorlijk hiphop aandoen, in “Operation” klinken ska en reggae zoals The Clash die ooit speelde prominent door. De militante gitaren en samenzang zullen niet vreemd zijn aan ’s mans voorliefde voor all things punk. Zelfs al heeft T. het voor een inmiddels behoorlijk voorspelbaar geworden band als Rancid, dan nog weet hij er net dat sterke ingrediënt uit te nemen en zijn nummers dat beetje diepgang te geven dat ervoor zorgt dat de man met lof overladen wordt.
Of alle loftuitingen ook daadwerkelijk verzilverd zullen worden, is zelfs na nachtenlange luistersessies niet te voorspellen. Hoe aanstekelijk het album ook is, echt hitpotentieel valt niet meteen te ontwaren, al is zoiets uiteraard geen verplichting. Nummers als “Dry Off Your Cheeks” en “Sheila” kunnen weliswaar bogen op enorm catchy melodieën, maar ’s mans haast onverstaanbare straatengels maakt het meezingen voor niet-Britten behoorlijk moeilijk. En wat een mens niet kan meezingen, laat hij makkelijk links liggen, zo zullen pakweg Kaiser Chiefs u kunnen vertellen.
Wat de toekomst ook in petto heeft voor Jamie T., zolang hijzelf kwaliteitsplaten als deze in petto heeft, zien wij een carrière die niet stuk kan en die hier met fonkelingen in de ogen gevolgd zal worden. Ook al is Panic Prevention misschien niet zo vlotjes uit de mouw geschud als je tijdens het beluisteren zou denken, dan nog is het een plaat die heel wat beloftes in zich draagt en Jamie T. op zijn minst zichtbaar heeft gemaakt op de radar.
