Een handvol Hollywoodacteurs slijt een deel van hun vrije tijd in
een rockband, wat vaak bijzonder flauw materiaal en abominable
verkoopcijfers oplevert. Keanu Reeves leerde zijn les en koos na
twee smaakloze albums met Dogstar weer resoluut voor zijn
acteercarrière, Russell Crowe heeft zijn conclusies nog niet
getrokken uit de terecht tegenvallende reacties op 30 Odd Foot Of
Grunts en probeert nu als solo-artiest de muziekwereld te
penetreren. In 1998 koos ook Jared Leto, die later aan enkele
moderne meesterwerken zoals Requiem For A Dream en
Fight Club zijn
medewerking zou verlenen, er eveneens voor om een band op te
richten. Vier jaar was het wachten op het titelloze debuut van 30
Seconds To Mars, een plaat die na een gematigd onthaal in de pers
maar weinig potten brak in de Amerikaanse charts en de andere kant
van de plas nagenoeg onberoerd liet. Hun motto ‘provehito in
altum’ indachtig lieten ze zich niet klein krijgen door deze
tegenvallende respons en doken ze dieper hun inspiratiebron in op
zoek naar creatieve weerwraak.
In 2005 was dit proces rond en brachten ze in Amerika hun tweede
langspeler ‘A Beautiful Lie’ op de markt. De plaat kende een trage
start maar naarmate de verschillende singles die eruit gepuurd
werden meer airplay kregen en aldus steeds hogere regionen van de
charts begonnen te verkennen, zagen de verkoopscijfers er steeds
rooskleuriger uit. Twee jaar later heeft het album ongeveer het
achtvoudige van de voorganger verkocht, wat meteen goed is voor
platinum. Europa kan niet achterblijven op dit gloriepad en nu de
heruitgebrachte single ‘The Kill’ bijna elk uur zijn opwachting
maakt op de nationale muziekzenders, is de tijd rijp om het
bijhorende album op de Belgische markt los te laten.
Met ‘The Kill’ heeft 30 Seconds To Mars een perfecte
introductiesingle voor de Europese markt klaarliggen. Menig
gekwetste tienerziel zal ongetwijfeld een kosmische connectie met
de verhaalde afwijzing voelen, maar ook buiten deze niche is het
moeilijk om niet mee te beginnen brullen. Ook op de rest van het
album wordt prog rock geserveerd met een snuif nu-metal (om maar
even een vuil woord in de mond te nemen), wat een rijtje potentiële
chartbusters oplevert. In Amerika werden ‘From Yesterday’ en
‘Attack’, waarop Leto spijtig genoeg zijn stem te veel forceert om
de ultieme schreeuw eruit te persen, als opvolgers geselecteerd,
maar daarnaast zijn er nog genoeg geschikte kandidaten te vinden,
om met het poppier ‘Savior’ maar een voorbeeld te noemen. Gewapend
met een zeer catchy refrein verdient ook ‘A Beautiful Lie’ airplay,
hoewel de gefluisterde sequentie net iets te fout klinkt om
compleet zorgeloos te genieten.
De clichés worden op deze plaat niet gemeden en vormen in enkele
tracks een serieus struikelblok. De ballad ‘Was It A Dream?’ klinkt
te veel als een verplicht nummertje dat het tempo tussen het
hardere werk door even moet breken. Even later wordt dit trucje nog
eens overgedaan met ‘The Story’, dat op kwalitatief vlak de
voorganger wel voorbijsteekt. Met ‘The Fantasy’ streeft de groep
dan weer te duidelijk naar een anthem om op festivalweiden mee uit
te pakken door zelfs op het album al een meebrulpassage te
incorporeren. De originaliteit wordt gespaard voor de hidden
tracks, die een volwassener geluid verkennen en zo tot de sterkste
songs van de plaat gerekend kunnen worden. Een tiental minuten na
de officiële afsluiter zet de mini-song ‘Praying For A Riot’ het
trio in. Dit wordt met glans vervolledigd door de energieke tour de
force ‘Battle Of One’, een adrenalinestoot opgetrokken uit rake
gitaarsalvo’s en vocale erupties, en een onderkoelde versie van
Björks
‘Hunter’.
‘A Beautiful Lie’ is een weinig subtiele plaat met tempowissels die
je van enkele kilometers afstand voelt aankomen, en typische,
onheilspellende lyrics die op semi-zwaarwichtige wijze over de
humane malaise reflecteren. Ondanks deze kwaaltjes blijft het gros
van de songs toch goed hangen en staat dit album garant voor
entertainment, hoewel velen dit alweer niet luidop zullen durven
toegeven. Aan het einde van het album schuilt letterlijk de
verborgen schat en het bewijs dat 30 Seconds To Mars het potentieel
heeft om meer dan een guilty pleasure te worden. Laat ons
hopen dat dit alvast een indicatie is voor wat de toekomst
brengt.
