Vooroordelen zijn een nodeloos kwaad in de wereld van de muziekrecensenten. Nog voor er een noot van de nieuwe Carla Bruni op cd gebrand was, lag het verdict al klaar. No Promises zou een Engelstalig album worden waarmee de chanteuse haar ziel aan de duivel zou verkopen.
Vijf jaar geleden werd de Frans-Italiaanse schone Carla Bruni nog doodgeknuffeld door de internationale pers. De twaalf miniatuurtjes op debuut Quelqu’un m’a dit veroverden in geen tijd meer dan twee miljoen harten en de prijzen voor concerttickets liepen op eBay op tot astronomische hoogten op. De ravissante vrouw is altijd al de uitdagingen aangegaan. Zo gaf ze haar studies op om het in de modellenwereld te maken. Eenmaal ze daar de top bereikte, schreef ze haar eigen singer-songwriterplaat bijeen. Momenteel werkt Bruni zelfs aan een dichtbundel waarbij ze inspiratie put uit haar nieuwste cd. Hierop krijgen gedichten van William Butler Yeats, Wystan Hugh Auden, Emily Dickinson en Dorothy Parker een muzikaal jasje aangemeten. “Blasfemie!”, zo luidt het in dezelfde kringen als die waar men Lou Reed een “uitermate geïnspireerd” toebedeelde toen hij een plaat lang Edgar Allen Poe citeerde.
Onzin dus: de frêle zangeres heeft een verrassend nieuwe wereld bij elkaar gedroomd. Een wereld van ontluikende gevoelens waarin de grens van het larmoyante niet overschreden wordt. De nummers boeten niet aan intensiteit in; het uptempo “If You Were Coming In The Fall” zorgt voor leven in de brouwerij zonder dat het intieme karakter van de muziek verloren gaat. Het klankenpalet is bovendien uitgebreid ten opzichte van Quelqu’un m’a dit. Nu is er ruimte gelaten voor jazz en blues en wordt het instrumentarium aangevuld met onder meer een slide- en een elektrische gitaar. Het totaalgeluid klinkt dromeriger dan de laatste Cat Power en fijnzinniger dan de plaat die de heren van Air vorig jaar voor Charlotte Gainsbourg in elkaar knutselden.
Het hernieuwde geluid is opnieuw te danken aan producer Louis Bertignac, die de plaat van subtiele nuances voorziet. Doorheen de gelaagde frasering meanderen de meest verfijnde geluiden. Zo zijn de veelvoudige gitaarmotiefjes in “I Felt My Life With Both My Hands” werkelijk om duimen en vingers bij af te likken. Ook de tongklikjes in de “Ballade At Thirty-Five” dragen bij tot de geraffineerde structuur.
Uiteraard blijft de ziel van de plaat Bruni’s beklijvende stem, waarmee ze al menig oude schuur in lichterlaaie zette. In navolging van Eric Clapton en Mick Jagger kreeg Steve Stevaert onlangs nog blozende kaakjes toen de zangeres in De Laatste Show te gast was. Samen met zijn mooiste maatpak haalde de gouverneur zijn beste woordjes Frans boven om de bevallige dame te imponeren. Om maar te zeggen dat haar hese stemgeluid nog steeds een meer dan hypnotiserend effect heeft. Op No Promises bedient Bruni zich van een romig Engels. “Lady Weeping At The Crossroads”, met de prachtige tekst van Wystan Hugh Auden, lijkt de Frans-Italiaanse beauté welhaast in je oor te fluisteren.
Met haar nieuwe cd bewijst Bruni dat ze geen one trick pony is die enkel zeemzoete Franse chansons aankan. Een dwingende stem en een tiental verfrissende melodieën, meer heeft ze niet nodig om opnieuw te overtuigen. Laat die recensenten zich dus maar gerust in hun vooringenomenheid verslikken, terwijl u geniet van No Promises, uw soundtrack voor de dagen waarop de zon doorheen de wolken priemt en alle melancholie laat bezinken.
