Na het overdonderende succes van ‘Damclub Hooligan’, het nummer dat
de damsport in een geheel ander daglicht plaatste maar ons ijskoud
liet, staat Nederlands gevreesde (pret)punkensemble De Heideroosjes
met ‘Chapter Eight -The Golden State” te popelen om de
verkoopcijfers van voorganger én historisch dieptepunt op artistiek
vlak ‘Sinema’ te evenaren. Op hun achtste kiezen ze resoluut de weg
van de punk, en laten ze De Heideroosjes van ‘Damclub Hooligan’ en
‘De Paashaas’ wegkwijnen in één of anders vergeten straatje.
Gelukkig maar. Gedurende hun reeds 18-jarige carrière maakten de
Nederlanders blijkbaar al wat vrienden in het buitenland. Zo hoort
de aandachtige luisteraar een vocale bijdrage van Ignite-zanger
Zoli Teglas en, nog straffer: Lemmy Kilminster, de inmiddels
bejaarde maar nog steeds hevig rockende zanger van metallegende
Motörhead.
De plaat opent verrassend sterk met ‘What If’, een punknummer
opgebouwd volgens de klassieke formule, zijnde: maak je eens goed
kwaad in minder dan drie minuten. Een pak rustiger en poppier is
‘My Funeral’ waar Lemmy onopgemerkt zijn ding doet. Een verfrissend
nummer waar Marco Roelofs zich een begenadigd tekstschrijver toont
met een sterk cynische kijk op het leven. Die capaciteiten laten
het vervolgens weer even afweten met ‘Een nieuwe dag/Ik krab wat
aan m’n zak’, de eerste zin uit het volstrekt overbodige ‘Lekker
Belangrijk’ en meteen ook een maatstaf voor het vervolg, al is dat
refrein verdomd moeilijk uit het hoofd de zetten, de
geniepigaards!
Het gitaargeweld in ‘Homesick for a Place That Does Not Exist’
klinkt uiterst geslaagd, maar ruimt in het refrein plaats voor een
flauwe Blink 182-imitatie. Gemist kansje dus. Zoli Teglas komt z’n
makkers dan even een handje helpen op ‘Forgotten Continent’, meteen
ook het tweede hoogtepunt van de plaat. Denk aan Bad Religion ten
tijde van hun debuutplaat. Wat ‘Primeur! Terreur’ voorschotelt,
valt enkel maar met superlatieven te vatten. Dit moet zowat het
beste zijn wat ons op het gebied van Nederlandstalige punk ten
gehore is gekomen. Het potentieel van de zo lang door ons verguisde
De Heideroosjes blijkt zich dus niet te beperken tot
meezingers.
Zo levert dit schijfje tonnen meer luisterplezier op dan
aanvankelijk gedacht, maar de deuntjes op ‘Chapter Eight: The
Golden State’ weten zeker niet allemaal te overtuigen. ‘Buckle Up’
bezorgde ons zure oprispingen, in ‘I Don’t Wanna Wake Up’ wordt er
te nadrukkelijk leentjebuur gespeeld bij ons eigenste Funeral Dress
(zelf ook geen toonbeeld van originaliteit). Durft u het dus niet
aan ze te vergelijken met de vuige punk van Sex Pistols of
Buzzcocks. Daarvoor klinkt het geheel nog wat te poppy en te
gelikt, al zal dat deels liggen aan de keuze voor producer Cameron
Webb (Pennywise). Ook het Engels van zanger Kleuskens en Roelofs
bezorgde ons meermaals een lachkramp (dictie iemand?). Maar toch is
de slotsom overwegend positief, en wanneer een voorbijganger ons
en passant nog eens polst naar de nummer één op onze
band death list (benelux edition) zijn we niet langer
geneigd uit volle borst ‘De Heideroosjes’ te schreeuwen. Voorwaar
een hele overwinning!
