Hebt u het gevoel overspoeld te worden door jonge Britse hippe gitaargroepjes? U zou het redactielokaal eens moeten zien: kniehoog staan we ondertussen in de releases. Gelukkig zit er af en toe nog eens eentje bij dat het vermelden waard is. Dames en heren: The Holloways.
Je zal maar in een bandje zitten, je debuut uitbrengen en door NME vermeld worden als de groep die de toekomst van de muziek gaat veranderen. In zo’n geval is het beste rustig te wachten tot een nieuwe week aanbreekt en een ander groepje met dat stigma door het leven moet. Op die manier valt alles algauw in de plooi en kan je rustig met je groepje verder. Tenzij een nitwit bij je platenlabel die zin uit de NME knipt, op stickers laat drukken en op de hoes van je plaat kleeft. Tot zover je zorgeloze jeugd. Want wanneer verveelde recensenten van webzines platen binnenkrijgen van groepjes die zulks op hun eigen hoezen plakken, zijn ze niet geneigd te denken dat dit gedaan is uit komische overwegingen. Als die plaat vervolgens klinkt alsof het eerste dat binnen niet afzienbare tijd veranderd dient te worden, de bezetting van de band in kwestie is, dan mag er gesproken worden van tactische fouten, muzikale bloedarmoede en een verspilling van inkt en stickers.
Dit uiteraard als zuiver theoretisch voorbeeld van wat had kunnen gebeuren indien The Holloways een stinker van formaat had gemaakt. Een hele generatie jonge bands zou — eindelijk! — angstvallig het gebruik van stickers ter aanprijzing van hun koopwaar vermijden. Niets van dit alles echter, want in werkelijkheid is This Is Great Britain een uiterst te pruimen plaatje. De toekomst van de moderne muziek zal er geen spat door veranderen, wat had u gedacht, maar hoeft dat als de plaat an sich van rijkelijk aanwezig talent getuigt en een band laat horen die, alsof het vanzelfsprekend is, een kruising tussen The Clash, The Libertines en Arctic Monkeys vormt?
Single “Two Left Feet” laat de meest toegankelijke kant van de groep horen, een kant met mondharmonica en top 40-potentieel, zoals in het thuisland bleek. Is deze band dan gewoon een popgroep? Laat het realityshow-stigma dat in deze barre tijden rond die term hangt gerust voor wat het is en beaam volmondig. “Reinvent Myself” bijvoorbeeld, is — in tegenstelling tot wat de titel op het eerste gezicht laat vermoeden — een eersteklas simpele popdeun zoals we ze al te lang in onze eigen, vaderlandse Ultratopvariant hebben moeten ontberen.
Hoe jolig, catchy, aanstekelijk en — vooruit dan maar — levenslustig So This Is Great Britain bij momenten ook klinkt, het is niet al goud dat blinkt. “Happiness And Penniless” is een slaapverwekkend vullertje dat een band die kwaliteit hoog in het vaandel draagt zelfs niet als b-kantje zou durven te gebruiken. Samen met het reggae-achtige “What’s The Difference” vormt dit nummer het dodelijke duo van dit debuut. Dan liever het opwindende, aan ska verwante afsluitende “Fuck Ups” dat The Holloways op volle kracht laat horen.
Wat NME er ook van denkt, This Is Great Britain is een sterk debuut. Niet sterk genoeg om een Beatlemania-achtige gekte te verantwoorden, maar volgens de laatste waarnemingen is daar vooralsnog geen sprake van. This Is Great Britain is, zoals dat heet, een complexloos rockplaatje, eentje dat simpelweg de zeden verzacht. Soms hoeft dat niet meer te zijn.
