Vorig jaar leek het wel alsof de versnippering van het muzieklandschap zich verder doorzette dan ooit. Een overzichtelijke muzikale kaart tekenen van wat vandaag leeft, lijkt onbegonnen werk. Het opwindende Britse The Cooper Temple Clause onderneemt nu nochtans al zijn derde poging.
The Cooper Temple Clause ontpopte zich op z’n vorige twee platen als een kameleon. De meeste songs waren een roetsjbaan die vertrokken vanuit compromisloze rock, dan een al dan niet scherpe bocht naar elektronica maakten, om dampend van de noise en buiten adem aan te komen. Boeiend en virtuoos, dat zeker. Maar soms wat te chaotisch, zodat de band in zijn uitputtingsslag om zich te onderscheiden ironisch genoeg vaak in de gevaarzone van de gezichtloosheid belandde. Trop is en blijft te veel.
Dat besefte het kwintet — tot vorig jaar nog een sextet tot bassist Didz Hammond zich bij Dirty Pretty Things voegde — ook. Producer Chris Hughes moest en zou structuur brengen in de songs, in de manier van werken en in het album als geheel. Dat is gelukt. Klinkt het minder scherp, wat minder avontuurlijk en wat oppervlakkiger? Misschien wel, maar uit de grotere efficiëntie kan de Clause alleen maar voordeel halen. Bovendien werd uit het fantastische Kick Up The Fire And Let The Flames Break Loose al de puike single "Blind Pilots" gekozen, die een veel gestroomlijndere aanpak liet horen.
Maar dan nog. Opener "Damage" is een squashbal die alle hoeken van de kamer raakt, maar toch een overzichtelijke structuur weet te behouden. En al beweert de Clause een hekel te hebben aan de hele postpunkbeweging van de laatste jaren, de song bevat er toch enkele duidelijk herkenbare ingrediënten van, net als "Connect" dat klinkt als Bloc Party in de overgangsperiode tussen hun twee platen. Dat Hughes een man van de jaren tachtig is (zo heeft hij bijvoorbeeld Tears for Fears geproducet), is duidelijk hoorbaar — onder meer op het sombere "Head", het eerder genoemde "Connect" en "Isn’t It Strange".
The Cooper Temple Clause wordt vandaag veel vergeleken met Placebo, wat hen zeker geen eer aandoet. Maar op het fletse "Waiting Game" zoeken ze het zelf: de flauwe vocals van Dan Fisher lijken wel heel erg op die van Brian Molko en de song zelf is een brokje teenage angst waar diens laatste band een patent op heeft. Het is dan ook zonde dat dit als single een van de vaandeldragers van de plaat is geworden. Terwijl het aardedonkere "Once More With Feeling" — al is het de titel van Placebo’s best of — daar mijlenver van afstaat. Met z’n snuifjes elektronica had het niet misstaan op de vorige twee platen, net als het grimmige "All I See Is You" waarop hoofdvocalist Ben Gautrey nog eens kan laten horen dat hij al grommend wel heel dicht aanleunt bij Liam Gallagher.
Voor het eerst gaat de Clause ook de akoestische tour op. In "Take Comfort" lonkt het kampvuur, maar het is eens te meer berustende bitterheid troef. Het kenmerkt de verscheidenheid van de plaat. Op de voorgangers zaten er meer songs in één song gebald, nu zijn het louter de nummers onderling die grondig van elkaar verschillen. Dat maakt dat Make This Your Own sowieso niet verveelt en minder vermoeiend is dan de rest van de weliswaar meer dan voortreffelijke backcatalogue.
The Cooper Temple Clause is hot in het Britse thuisland, maar overzee lijkt het vooralsnog niet te lukken. Of Make This Your Own daar verandering in brengt, valt helaas te betwijfelen, ook al heeft het kwintet op een geloofwaardige manier de drempel verlaagd. Niettemin: weer een boeiend plaatje van een zeer boeiende band. Ga en ontdek.
