100% Puur is een tweejaarlijks traject dat beginnende bands
(kunnen) doorlopen wanneer ze in de finale van een van de vijf
provinciale rockconcours belanden. Onder het goedkeurende oog van
het fijne Poppunt krijgen deze bands de kans om zich te ontplooien
in het pop- en rockwereldje van bier, groupies en stinkende
roadies. Daarvoor worden ze podia her en der, groot en klein
opgejaagd. En alsof dat nog niet genoeg is, krijgen de grootste
gelukzakken van de hele bende nog een plaatsje op een promo-cd
gepresenteerd, teneinde zich (jawel) te promoten.
Eens het schijfje in onze speler gepleurd, zijn we meer dan ten
volle overtuigd van dit initiatief. En of er talent in onze
contreien schuilt!
Arquettes openen de zaak met hun gemoedelijke indiepop. De band
haalde enige tijd geleden al een plaats in de playlists van Studio
Brussel met hun single ‘It’s a Relief’. Het nummer ‘The Freehler’
doet er hier een flinke scheut bovenop en bevestigt dat de heren
(en dame) van dit viertal meer dan één song kunnen bouwen volgens
de regels van de kunst. Een gitaarhook die blijft hangen als de
beesten, een zanglijn die gezellig voortkabbelt en een algemene
volle sound maken dit nummer meteen tot één van de beste die we op
deze compilatie vinden.
Het hoge kampvuurgehalte van vele nummers op dit plaatje krijgen we
voor het eerst te horen op ‘Owen’ van het Antwerpse Soma. Catchy,
warm en een stemgeluid waar vele wannabe-singersongwriters die de
radio helaas wel halen nog een puntje aan kunnen zuigen.
Het nummer bouwt haast onmerkbaar naar een hoogtepunt toe en doet
ons denken aan een uitgeklede The Veils. Knetterend
vuur en akoestische gitaren krijgen we ook van The Violent
Husbands, Rye Jehu en The Shovels. Eerstgenoemde voert ons met hun
countrypop naar het verre Westen. De band heeft betere nummers dan
dit (zie ook hun myspace), maar kijkt u alvast uit naar het eerste
full-album van deze beloftevolle act en geniet intussen van hun
hoog entertainende café- en jeugdhuisoptredens.
‘Tocht door het donker…’ zingt een stemmetje in m’n hoofd bij
het horen van de eerste akkoorden van ‘3 Calls for Alcohol’. De
jongens van Rye Jehu kunnen het vast ook niet helpen, maar gelukkig
voor hen zit er ook ‘net’ ietsje meer diepgang in hun nummer dan in
onze Eurosong-for-kids-trots, al blinkt het nummer eveneens uit in
eenvoud. The Shovels nemen het leven met een grap en een grol.
Zoveel is duidelijk na hun folky ‘Why I Think of You All Day’.
‘Feelgood-songs’, dat brengen deze heren volgens de liner-notes.
Daar hebben wij niks aan toe te voegen.
Als we kijken wat het hardere werk van deze 100% Puur ons te bieden
heeft, dan springen vooral Larsson en Blackbox
Revelation in het oog. Eerstgenoemde bewieroken lijkt ons, hoewel
terecht, ook wat concurrentievervalsing ten aanzien van de andere
bands en wij verwijzen u dan ook graag door naar de review van hun
eersteling ‘This is’. Blackbox Revelation doet eigenlijk wat
The Black
Keys op hun laatste plaat ‘Magic Potion’ te weinig doen:
tweemans bluesrock spelen met gescheurde jeans en stinkend naar de
motorolie. ‘Fighting with the Truth’ is dan ook een song om duimen
en vingers bij af te likken en om voor even géén rekening te houden
met uw bejaarde bovenbuur: volume hoog graag.
Grunge anno 2007? The Rones doen het hem, maar dan wel voorzien van
een randje electronica, wat de muziek geenszins gedateerd doet
klinken. Het resultaat klinkt op zijn zachtst ‘speciaal’, niet
bepaald ons ding, maar er is vast een markt voor. ‘To the Bone’
bouwt voort op rock in de traditie van de Stooges en MC5, maar
klinkt nog niet vèt en smerig genoeg om volledig te overtuigen.
Live dringt hun ‘Razor Blade’ wellicht wat meer tot het bot door,
maar op plaat mag het wel nog wat meer zijn en begint die
gitaarriff toch wel dat tikkeltje te vervelen.
Tijd dan voor de buitenbeentjes op deze compilatie. Popvijftal
Balthazar schopte het vorig jaar ook al tot publiekslieveling in
Humo’s RockRally en bracht niet veel later een ferm gesmaakte ep
uit. Sindsdien is er blijkbaar wat bewogen in het repetitiekot bij
deze Kortrijkenaren, want de anders zo prominente viool is nu
vervangen door een poppy beat en andere electro-effecten. Met een
knipoog naar stadsgenoten Goose richt Balthazar
zich hier veeleer tot een danspubliek. Het refrein wordt helaas
minstens een keertje te veel herhaald, maar voorts kunnen we deze
koerswijziging best smaken – al klinkt het hier en daar nog ietsje
te slap en missen wij vooral een zwaardere beat. Kawada, intussen
al een aantal jaar aan hun ‘way to the top’ timmerend, levert hier
toch wel een van hun mindere nummers af. En wat moet een mens zoal
denken van die fanfaretoestanden op het eind… Innoverend?
Origineel? – Sorry, maar het werkte bij ons toch niet echt. Dan
liever Pickle Juice, die wel weten hoe je een stel blazers
hanteert. Een feestje op zijn ska’s. Wij moesten althans
de confetti uit onze pull kloppen na dit nummer.
Misschien geen honderd procent, dan toch wel een (grote)
onderscheiding. Vlaanderen mag dan niet groot zijn, er schuilt een
pak talent op muzikaal vlak. Poppunt levert met deze compilatie
twaalf sterke bands af die alle met de nodige porties geluk en
middelen (want de muziekwereld is gewoon keihard) het best
ver kunnen schoppen. Wij kijken er alvast naar uit om het eerste
(Larsson daarbuiten gelaten) full-album van één dezer bands te
reviewen.
Deze cd is niet in de winkel verkrijgbaar, maar valt wel volledig
te beluisteren op www.poppunt.be
