’Normaal’ is wel de laatste term die je kan gebruiken als het over het negenentwintigkoppige (!) ensemble I’m from Barcelona gaat. Er is de van Fawlty Towers geleende groepsnaam, de single "We’re from Barcelona", die nog met geen drilboor uit je hoofd te wrikken valt, en de naïeve popsongs die ergens zweven in het bevreemdende spectrum tussen Mercury Rev, The Polyphonic Spree en The Kelly Family.
Het sleutelwoord op deze plaat is ongetwijfeld nostalgie. Het gros van de songs ademt immers nadrukkelijk de geest van Pippi Langkous (de heren en dames komen niet voor niets uit Zweden) en wie niet oplet, zit meteen hoofdwiegend mee te neuriën met een kamerbrede smile. Of kan u zich de laatste band herinneren die teksten als "I have built a treehouse/nobody can see us/it’s a you and me house" op de wereld losliet?
"Jenny" is nog zo’n song die duidelijk ontstond in een ideale wereld zonder natuurrampen, seriemoordenaars of terminale ziektes: je kan er onmogelijk iets tegen hebben, maar echt boeiend? Nou neen.
Dat is meteen het probleem van het grootste deel van de nummers op Let Me Introduce My Friends. In wezen zijn het stuk voor stuk aanstekelijke popsongs, maar ze verwateren meestal eens het zweverige communesfeertje volledig aan de oppervlakte komt. Zo is "Barcelona Loves You" misschien wel het beste nummer van het hele album, maar het wordt op het einde helemaal om zeep geholpen door een ronduit irritant kinderkoortje waarvan zelfs Dutroux niet opgewonden zou geraken.
Af en toe weten Emanuel Lundgren en de zijnen hun slag echter wel thuis te halen. "Chicken Pox" is bijvoorbeeld een van de weinige nummers die niet klinken als een rondedans voor wereldvrede. Wanneer Lundgren "You can’t have it once you had it" in de micro sneert, lijkt het zelfs alsof er diep in hem een malcontente mens schuilt.
In "Ola Kala" klinkt de groep bijwijlen zelfs als een soort Pixies light. Zeker niet onverdienstelijk dus, maar toch zou iemand Lundgren eens duidelijk moeten maken dat de Pixies het best smaken met een stevige klodder mayonaise en een curryworst spéciale.
Momenteel is I’m from Barcelona her en der aan het uitgroeien tot een ware hype, maar helemaal terecht is dat zeker niet. Toch staan er twee songs op het album die een dergelijke status zouden kunnen rechtvaardigen. Eerst en vooral is er natuurlijk de single "We’re from Barcelona", een straffe popsong die niet zou misstaan in de helft van het Beatles-oeuvre. Zo mogelijk nog straffer is "Collection of Stamps". Op het eerste gezicht lijkt dit de zoveelste als kinderliedje vermomde song, maar dankzij het instant meezinggehalte, de hoge aaibaarheidsfactor en een verrassend snerpend refrein is dit het absolute hoogtepunt. En dat voor een song over postzegels verzamelen? Inderdaad. Normaal kan je dit collectief zeker niet noemen.
