The Red Krayola werd eenenveertig (!) jaar geleden opgericht (toen nog als Crayola) door een stel gesjeesde maniakken die van technische incompetentie een deugd maakten en de bourgeoisie terroriseerden met volstrekt incoherente experimenten die nu nog altijd de wenkbrauwen de lucht in jagen. Zanger/gitarist Mayo Thompson is intussen het enige oorspronkelijke lid dat overblijft, maar met de hulp van een nieuwe generatie muzikanten is hij toegankelijker bezig dan ooit tevoren.
Bijna vier decennia na avant-rockklassieker God Bless The Red Krayola And All Who Sail With It (1968) gaat het er wat gezapiger aan toe, maar in tegenstelling tot pakweg The Rolling Stones, die de voorbije vijfentwintig jaar werden vervangen door hun artificiële dubbelgangers, is The Red Krayola nog steeds sterk en fris bezig. Ooit betekende de band voor de wilde, psychedelische sixties wat Pere Ubu en Throbbing Gristle zouden betekenen voor de seventies, en Einstürzende Neubauten en Sonic Youth voor de eighties: de link tussen radicale experimenteerdrift en rock. The MC5 predikte de revolutie en voegde nu en dan de daad bij het woord door zich te wagen aan door jazz beïnvloede jams, maar echt avontuurlijk en provocerend ging het er pas aan toe bij The Red Krayola, een band die nog verder ging dan the Silver Apples en The Velvet Underground, en de fundamenten hielp leggen voor hedendaagse experimentele rockmuziek.
De band werd regelmatig opgeheven, zo ook in de periode dat Thompson (aan het begin van de jaren tachtig) bij Pere Ubu ging spelen, maar het voorbije decennium verscheen Thompson opnieuw ten tonele, en zichtbaarder dan ooit. Hij werd opgepikt door het Drag City-label, en kon zich omringen met het kruim van de Amerikaanse experimentele rockmuziek. Werd hij niet zo lang geleden nog bijgestaan door Jim O’Rourke, dan wordt de huidige Red Krayola aangevuld door volk van Slovenly (Tom Watson) en postrockfenomeen Tortoise (drummer John McEntire, die ook tekende voor de productie). Wat de band dezer dragen uitbrengt is bijlange niet zo dissonant of vernieuwend als het werk van de eerste line-up, en het rondhangen met zwaargewichten uit de Chicago-scène heeft er zelfs voor gezorgd dat het geluid in die richting is verschoven.
The Red Krayola klinkt op deze e.p. dan ook als een combinatie van Pere Ubu en Tortoise ten tijde van hun magnus opus Millions Now Living Will Never Die. De productie is gortdroog en ontdaan van franjes, terwijl de muziek zelf resoluut het minimalistische pad bewandelt. Drie van de zes tracks zijn instrumentaal, en alledrie zetten ze een groove op poten die de luisteraar in trance brengt. Een traag ritme, opeengestapelde gitaarloops en een frivool dansende accordeon brengen in “Paris” de Franse musette naar Illinois. Nog beter is “Easy Street”, dat een bluesy riff zo lang herhaalt dat een versie van anderhalf uur plots geen onaantrekkelijk voorstelt lijkt. Met z’n functionele strakheid leid McEntire de track in goede banen. Het korte “Bong Bong”, dat de plaat afsluit, is minder substantieel, maar ook hier gaat het om een track die qua toon en geluid prima zou passen op een vroege Tortoise-release.
De andere tracks zijn voorzien van gesproken woorden die met een noir cool worden gereciteerd, zoals dat onlangs ook bij Pete Simonelli van Enablers het geval was. Thompsons parlando is droog als dat van John Trudell, maar z’n teksten zijn even cryptisch en elliptisch als z’n afgemeten gitaarspel. Nog beter zijn “The Essence Of Life” en “The Well”, waar Thompsons onvaste zang samengaat met serene accordeonlijntjes, gestaag intensifiërende ritmes en spaarzaam gebruikte toetsen. Anno 2006 staat The Red Krayola niet meer voor de opgestoken middelvinger (zoals vorig jaar ook bewezen op het ironisch getitelde Introduction), maar Red Gold bewijst wel dat de houdbaarheidsdatum van Thompson nog lang niet overschreden is. Tot de herenigde Stooges (°1967) ons binnenkort murw slaan met een motherfucker van een comeback, is dit onze favoriete rockveteraan. Geef die man z’n podium. Respect!
