Rabiate haters van de jaren tachtig hebben wij nooit goed begrepen. Akkoord, een terugkeer in het straatbeeld van ontplofte kapsels, beenwarmers en schoudervullingen zijn we niet genegen, evenmin als een herintrede van een joekel van een economische crisis, maar het gros van de muzikale productie uit het tijdperk drukken we wel nog stevig aan de borst. De new wave, de electronic body music, de heerlijk foute, maar ook perfecte popparels: we just can’t get enough.
Al te gauw en vaak wordt over het hoofd gezien dat naast de pijnlijke popkitsch van Duran Duran en Spandau Ballet de jaren tachtig ook kwalitatief hoogstaand waren en dat het popdepartement heel wat te bieden hadden. We verwijzen graag door naar Fischer Z, Prefab Sprout en vooral XTC — heeft God ooit een groter popsmid dan Andy Partridge geschapen?
Het Engelse vijftal Captain heeft duidelijk heel goed naar de erfenis van voornoemde bands geluisterd. Zijn debuut This Is Hazelville bewerkstelligt niet enkel een serieuze flashback maar doet ook meteen een gooi naar de eregalerij van de pop.
Spil van de formatie zijn zanger/gitarist Rik Flynn en drummer Reuben Humphries, die er samen al een verleden in allerlei groepjes op hebben zitten, maar wanneer het plan rijpt om een eigen groep op te richten, de grootste moeite ervaren om de geschikte mensen te vinden. Platenfirma’s zwaaien met contracten wanneer ze de demo’s van Flynn en Humphries horen, maar die houden het hoofd koel en zoeken rustig voort naar de deksels die op hun potjes passen. Na een queeste van maar liefst twee jaar dienen die zich aan in de vorm van Clare Szembek (zang, toetsen), Alex Yeoman (bas) en Mario Athanasiou (gitaar, Grieks en ex-militair).
Eens de nieuwbakken groepsleden deftig aan elkaar voorgesteld zijn, gaat het snel: eind 2005 wordt de eerste single “Frontline” meteen opgepikt en vragen evenzeer popgeoriënteerde groepen als Delays en The Magic Numbers de groep als voorprogramma tijdens hun tournees door Groot-Brittannië. De exposure tijdens de liveoptredens levert het visitekaartje van de gerenommeerde Trevor Horn op, die tekent voor de productie van het debuut.
Aan de gelijkenis van het stemtimbre van Flynn met het keelgeluid van Fischer-Z-zanger John Watts kan moeilijk voorbijgegaan worden. Flynns bijzonder wendbare stem snijdt door de songs als een mes door zachte boter en komt vooral prima tot recht in de samenzang met toetseniste Szembek. De perfecte harmonieën kent u mogelijk al van die machtige eerste single “Frontline” en wellicht zeker van de huidige heerlijke single “Glorious” (“it’s a glo-oh-oh-orious town”). De stemmen van beide bandleden worden in haast elke song op het album met elkaar verweven: een uitstekende keuze die ook zijn vruchten afwerpt in “Broke” en “This Heart Keeps Beating For Me”.
Compositie is alles, die stelregel leeft Captain rigoureus na. Zowel in de kabbelende, trage nummers (“East, West, North, South”, “Western High”) als in de gejaagdere zusjes en broertjes (de fantastisch openbloeiende opener “Hazelville”) zijn de songstructuren glashelder en haast volmaakt: elke noot zit juist, elk nummer vormt een perfect afgerond geheel. De plaat is ook een eerbetoon aan het refrein: zo aanstekelijk en instant meezingbaar hebben we ze nog niet vaak geweten. Toch zijn de nummers voldoende gelaagd en fietsen er bijtijds alle kanten opspringende riedeltjes voorbij om ze te behoeden voor het diepe moeras van de oppervlakkigheid en de saaiheid.
Aan Captain heeft hun platenlabel allerminst een zorgenkind: waar het op schrikbarend veel releases schrapen is om aan een handvol radiovriendelijke singles te komen, biedt This Is Hazelville keuze te over. Werkelijk elke track kan zo op de playlist van de reguliere radiostations. Mocht Test Aankoop onze werkgever zijn, zouden we adviseren: Beste Koop.
