Niemand die er nog aan twijfelt dat geen enkele samenwerking tussen een man en een vrouw dit jaar nog de aandacht en goedkeuring zal krijgen die Ballad Of The Broken Seas van Isobel Campbell en Mark lanegan ten beurt viel, maar met Hallways Of Always hebben we wel een overtuigende tweede gevonden, eentje die smaakt naar meer.
Jenny Hoyston was tot voor kort een onbekende naam, maar William Elliott Whitmore is zo’n figuur geworden die we te pas en te onpas bovenhalen als we ook maar een muziekminnend mens in onze omgeving ruiken. Z’n albums zijn (te) kort, maar hij bracht er wel drie uit in amper vier jaar, en vlak na Song Of The Blackbird, een verplichte aankoop voor rootsfans, komt hij aandraven met de e.p. Hallways of Always, die hij begin dit jaar opnam met z’n voormalige roommate Jenny Hoyston. Ze kennen elkaar al van voor hun carrière van de grond kwam, en hun respectievelijke levenslopen gingen aanvankelijk verschillende richtingen uit: Hoyston leidt de noise-band Erase Errata (en houdt er een soloproject op na: Paradise Island), terwijl Whitmore al snel z’n ziel verkocht aan rauwe Americana.
Danielle Soto, roergangster van Southern Records, hoorde de twee aan het werk op een festival in Chicago en stelde hen voor samen de studio in te trekken. Zo geschiede, en de zes songs op Hallways Of Always zijn het geslaagde resultaat. Afhankelijk van de voorkeuren valt er hier meer of minder te beleven dan op de albums van Whitmore: ze sluiten minder aan bij de uiterst spaarzame arrangementen van zijn albums (al is Steely Dan nog ver verwijderd), maar hebben ook een atmosfeer die bij momenten evenveel indie als country is. Zo is de afsluitende titeltrack een meanderende instrumental/drone, maar de twee zijn ook al niet vies van een binnengesmokkelde drummachine (“You’ve Already Gone”).
Toch is ook deze release op en top rootsmuziek. Zowel Hoyston als Whitmore hebben een achtergrond in de lawaaisector (een connectie die Whitmore nog steeds onderhoudt door te fungeren als voorprogramma bij bands als Clutch), maar ze hebben ook allebei een voorliefde voor de traditie ontwikkeld. Dat hun stemmen daarbij erg goed samengaan, is zeker meegenomen. De kans dat ze een publiek veroveren dat nu nog plaatjes oplegt van legendarische countrykoppels als Tammy Wynette en George Jones, Dolly Parton en Porter Wagoner, en Johnny Cash en June Carter, is klein, maar wij nemen hier genoegen mee. Met z’n strompelende ritme, zingende zaag (!) en markante zanglijnen sluit opener “Feast Of A Thousand Beasts” eerder aan bij de huidige freakfolktrend, maar vanaf “You’ve Already Gone”, een gezapige ballad over een gebroken relatie, komen we stilaan op onvervalst heehaw-terrein.
Na de twee openers krijgen de twee elk hun solomoment: in “Black Iowa Dirt”, dat zo op Song Of The Blackbird had gekund, bezingt Whitmore de grond die in z’n bloed en onder z’n nagels zit, en in het folky “We Miss You” brengt Hoyston een ontroerende ode aan haar vader. De twee vinden elkaar opnieuw in het geweldige “Marrow”, een gezwinde countrysong à la Whitmores “Lee County Flood”, met als verschil dat hun call & response-zang ervoor zorgt dat de link met Cash en Carter snel gelegd is. Hallways Of Always is met z’n zevenentwintig minuten wat aan de krappe kant, maar het perfunctioneert prima als tussendoortje. Meer nog, we zouden er niet rouwig om zijn als de twee na het afrronden van Hoystons op stapel staande solo-album nog eens de handen in elkaar zouden slaan. Sommige kansen zijn nu eenmaal te goed om links te laten liggen.
