Tot wat voor resultaten het kan leiden als men Jay Reatard een plaat lang onbegrensd op zijn eentje zijn gang laat gaan? Het is een vraag waarop In The Red Records het antwoord ook wel eens wilde weten, en daarmee meteen de aanleiding voor het Detroitse label om de oppergod van de Noord-Amerikaanse apocalyptische pop voor een soloplaat uit te nodigen.
Het is een feit dat de hoes van Reatards Blood Visions sterke herinneringen aan Andrew WKs I Get Wet oproept, maar het zou een niet te vergeven belediging voor Reatard zijn om hem met WK te vergelijken. Er is namelijk punk en punk, en wat Reatard de laatste jaren met zijn talloze projecten voor elkaar heeft gekregen, reikt wel wat verder dan WKs eendimensionale punk, dat zijn succes toch vooral aan het showelement te danken heeft. Reatard vuurde met groepsnamen als Terror Visions, Angry Angels, Destruction Unit, Lost Sounds, Reatards, Tokyo Electron, Digital Leather en Final Solutions het ene na het andere project op de mensheid af, zonder daarbij ooit te veel in hetzelfde te vervallen. Iets wat er wel toe moest leiden dat In The Red Records hem vroeg of laat in zijn stal zou uitnodigen.
Daarbij werd Reatard duidelijk gemaakt dat bescheidenheid niet op zijn plaats was, en dat er dus ineens een soloplaat van hem werd verwacht. Een schitterende keuze, want Reatards soloplaat is zelfs voor de kleine schare trouwe bewonderaars een grote verrassing. Reatard is nog altijd Reatard, maar door onder andere een zeer heldere productie en een hoop subtiele knipoogjes naar ander gespuis in de scene (bijvoorbeeld The Ponys in "My Shadow") zorgt hij voor nieuwe, interessante invalshoeken. Daarbij zal het één mogelijk wel een gevolg zijn van het ander, maar het zal het plezier er alvast niet op verminderen.
Een rechtstreeks gevolg van de heldere productie is in ieder geval dat Reatards lyrics veel beter verstaanbaar zijn dan in zijn andere projecten. Dat is geen overbodige luxe, want schepsels met teksten als "It’s so easy when your friends are dead!" of "I won’t stop until you’re dead, because of the voices in my head!" zijn er werkelijk voor gemaakt om door een moshende massa te worden meegebruld, en het zou uiteindelijk zonde zijn als zulke songs achter een muur van geluid in mysterie gehuld zouden zijn.
Het grote verschil met de doorsnee punk ligt echter in het feit dat Reatard zijn publiek niet verveelt met slecht gestemde gitaren en belachelijk eenvoudige akkoorden, maar dat hij nog altijd op zijn aftandse keyboard vertrouwt om op een creatieve manier een hels lawaai te fabriceren. Onze collega jb meende er zelfs bij vlagen atypische melodiestructuren van System Of A Down in te horen, en met die referentie heeft hij niet eens ongelijk. Reatard maakt naar het mooie voorbeeld van grote namen als Frank Zappa en System Of A Down muziek die meer dan eens op het randje van het aanvaardbare balanceert, maar vanuit een dergelijke positie ook net zo interessant wordt. Noem het gerust antipop waarvan het resultaat zo goed klinkt dat het onvervalste, pittige pop wordt.
Dat Blood Visions eveneens een nuttige portaalplaat naar het andere werk van Reatard en zijn gevolg is, maakt het allemaal nog net iets interessanter. Van de rauwe rock-’n-roll van Reatards tot de elektronische trash van Digital Leather: er is geen enkel project van Reatard waarvan de echo’s niet op zijn soloplaat te horen zijn, en voor wie Blood Visions goed vindt, kan er dus een lange zoektocht naar nog veel meer van dat lekkers beginnen.
Het logische gevolg is dat Reatards soloplaat naast een fijn popalbum vooral een zichzelf overstijgende plaat is, met veel belang voor een scene die het verdient om door een breder publiek ontdekt te worden. Hoe vaak bespreken wij platen waarvan wij dat kunnen besluiten? Nu nog hopen dat het geschreeuw van Reatard nog eens gehoord wordt, en dat iedereen zichzelf binnenkort een bloedneus slaat alvorens op stap te gaan. Het zou onze grijze aardkloot in ieder geval weer iets meer kleur geven.
